Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2022/1235 Esas 2022/8136 Karar Sayılı İlamı

Kasten yaralama ve mala zarar verme suçlarından sanıklar ...ve ...'in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 86/2, 151/1 ve 62/1. (2 kez) maddeleri uyarınca 2 kez 2.000,00 Türk Lirası adlî para cezası ile cezalandırılmalarına dair Manisa 1. Ağır Ceza Mahkemesinin 05/01/2021 tarihli ve 2020/93 esas, 2021/6 sayılı karar aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 09/11/2021 gün ve 15781-2021-Kyb sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 30/12/2021 gün ve 2021/140116 sayılı tebliğnamesiyle dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Dosya kapsamına göre; sanıkların üzerlerine atılı basit yaralama suçunun şikayete tabi suçlardan olduğu ve “Uzlaştırma” hükümlerine tabi bulunduğu; mala zarar verme suçunun ise 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 168/1. maddesi gereğince etkin pişmanlık hükümlerine tabi olduğu, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 253. maddesinin 3. fıkrasında “Soruşturulması ve kovuşturulması şikâyete bağlı olsa bile, etkin pişmanlık hükümlerine yer verilen suçlar ile cinsel dokunulmazlığa karşı suçlarda, uzlaştırma yoluna gidilemez” şeklinde düzenlenen hükmün “...etkin pişmanlık hükümlerine yer verilen suçlar...” kısmının suç tarihinden sonra 02/12/2016 tarihli Resmî Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanunun 34. maddesi ile madde metninden çıkarılarak, etkin pişmanlık hükümlerine tabi suçların da uzlaştırma kapsamına alındığı, sanıkların üzerine atılı mala zarar verme suçunun uzlaştırma kapsamına alındığı değerlendirildiğinde, kasten yaralama ve mala zarar verme suçları yönünden uzlaştırma hükümlerinin öncelikle uygulanması suretiyle, sonucuna göre bir karar verilmesi gerektiği gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmediğinden 5271 sayılı CMK'nın 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Dosya kapsamına göre, katılan ...’ın yokluğunda verilen Manisa 1. Ağır Ceza Mahkemesinin 05/01/2021 tarihli kararının, katılanın sistemde kayıtlı olduğu anlaşılan “...Mahallesi ...Sokak No:7/6 .../Manisa” adresine tebliğe çıkartıldığı ve anılan tebligatın katılanın bu adreste tanınmadığından bahisle 18/02/2021 tarihinde bila tebliğ iade dönmesi üzerine gerekçeli kararın bu kez aynı adrese (MERNİS) şerhli olarak tebliğe çıkartıldığı ve bu tebligatın 22/03/2021 tarihinde 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesi gereğince muhtara teslim edildiği, bu suretle tebliğ yapılarak hükmün kesinleştirildiği, ancak 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun bilinen adrese tebligatı düzenleyen 10. maddesine göre, gerekçeli kararın öncelikle katılanın sistemde yurt içi iş yeri adresi olarak belirtilen ve kovuşturma aşamasında en son duruşma davetiyesini 18/12/2020 tarihinde bizzat tebliğ aldığından bilinen son adresi olduğu anlaşılan “Şehzadeler Belediyesi Zabıta Müdürlüğü Şehzadeler/Manisa” adresine tebliğe çıkartılması, ancak bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi (MERNİS), bilinen en son adresi olarak kabul edilerek tebligatın bu adrese (MERNİS şerhi ile) yapılması gerektiği gözetilmeden yapılan tebliğ işlemi geçersiz olduğundan hükmün usulüne uygun kesinleşmediği belirlenmekle; kesinleşmemiş kararlara karşı kanun yararına bozma isteminde bulunulamayacağından, Manisa 1. Ağır Ceza Mahkemesinin 05/01/2021 tarihli kararının katılan ...’a tebliğ edilip usulüne uygun olarak kesinleştirilmesinden sonra yeniden kanun yararına bozma isteminde bulunulması mümkün olup, (MANİSA) 1. Ağır Ceza Mahkemesinin henüz kesinleşmeyen 05/01/2021 tarihli ve 2020/93 Esas - 2021/6 Karar sayılı kararına yönelik kanun yararına bozma isteminin REDDİNE, 25/04/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.