MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi


DAVA : Davacı, kıdem, ihbar tazminatı, ücret alacağı, fazla mesai, yıllık izin ile hafta tatili ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde taraflar avukatlarınca temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı işverene ait 40 DC 206 VE 40 DV 437 plaka sayılı araçlarda şöför olarak 26.08.2008-13.05.2011 tarihleri arasında nizasız fasılasız çalıştığını, işverenin kamyonun muayenesini yapılacağı bahanesi ile aracı teslim aldığını, bir daha geri vermeyerek iş sözleşmesini feshettiğini ileri sürerek kıdem tazminatı, ihbar tazminat, yıllık izin ücreti, hafta tatili ücreti, fazla çalışma ücretinin davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının söz konusu araçları belirli bir anlaşma çerçevesinde işlettiğini, buna göre nakliye işinin temini, ücretin tahsili, çalışma şartları ve süresinin davacının kendisi tarafından belirlendiğini, elde edilen gelirden öncelikle yakıt ve diğer giderlerin düşüldüğünü, kalan tutardan öncelikle bizzat davacının kendisi tarafından belirlenen ücreti aldıktan sonra kalan kısmı var ise işverene teslim etiğini, davacının ne aracın işletilmesine ne de davacının çalışma şartlarına yönelik herhangi bir müdahelesinin olmadığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı, davacı ve davalı taraf temyiz etmiştir.
Gerekçe:
Uyuşmazlık, taraflar arasındaki ilişkinin 4857 sayılı İş Kanunu"nun kapsamında değerlendirilip değerlendirilemeyeceği ve bu bağlamda iş mahkemesinin görevi noktasında toplanmaktadır.
4857 sayılı Kanun’un 1. maddesinin ikinci fıkrası gereğince, 4. maddedeki istisnalar dışında kalan bütün işyerlerine, işverenler ile işveren vekillerine ve işçilerine, çalışma konularına bakılmaksızın bu kanunun uygulanacağı belirtilmiştir.
5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu’nun 1. maddesine göre iş mahkemelerinin görevi, 4857 sayılı Kanun’a göre işçi sayılan kimselerle işveren veya işveren vekilleri arasında iş sözleşmesinden veya 4857 sayılı Kanun’a dayanan her türlü hak iddialarından doğan hukuk uyuşmazlıklarının çözülmesidir. İşçi sıfatını taşımayan kişinin talepleriyle ilgili davanın, iş mahkemesi yerine genel görevli mahkemelerde görülmesi gerekir.
Görev konusu kamu düzenine ilişkin olup mahkemece kendiliğinden dikkate alınmalıdır.
4857 sayılı Kanun’un 8/1 maddesi uyarınca “İş sözleşmesi, bir tarafın (işçi) bağımlı olarak iş görmeyi, diğer tarafın (işveren) da ücret ödemeyi üstlenmesinden oluşan sözleşmedir. Ücret, iş görme (emek) ve bağımlılık iş sözleşmesinin belirleyici unsurlarıdır.
Dosya içeriğine göre, taraflar arasındaki ilişkinin iş ilişkisi olduğu ispatlanamamıştır. Tanık anlatımlarından, taraflar arasındaki ilişkide bağımlılık unsuru olmadığı gibi, memur olan davalının statüsünün de buna elverişli olmadığı anlaşılmaktadır. Bu halde, taraflar arasındaki uyuşmazlığın çözüm yeri genel hükümlere göre genel mahkemeler olup mahkemece görevsizlik kararı verilmesi gerekirken, davanın esasına girilerek yazılı şekilde karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 07.06.2016 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.