Hırsızlık - Yargıtay 13. Ceza Dairesi 2020/8070 Esas 2020/11620 Karar Sayılı İlamı

13. Ceza Dairesi
Esas No: 2020/8070
Karar No: 2020/11620
Karar Tarihi: 18.11.2020

Hırsızlık - Yargıtay 13. Ceza Dairesi 2020/8070 Esas 2020/11620 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi'nin verdiği hırsızlık suçuna ilişkin mahkumiyet hükmü temyiz edilmiş ve Yargıtayca yapılan incelemede, eski hale getirme talebinin reddine ilişkin kararın yok hükmünde olduğu, mernis adresine yapılan tebligat işleminin usulsüz olduğu ve 5237 sayılı TCK'nın 142/2-h maddesine göre hüküm kurulması gerektiği belirtilmiştir. Ayrıca, sanık hakkında TCK'nın 143. maddesi uyarınca arttırım yapılırken suç tarihi gözetilmeden eksik cezaya hüküm verilmiştir. Bu sebeplerden dolayı mahkumiyet hükmü bozulmuş ve kazanılmış hakları korunmuştur.
Kanun Maddeleri:
- 7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 21/1, 21/2
- Tebligat Kanunu'nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 30 ve 31. maddeleri
- 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 142/2-h, 142/1-c, 143. maddeleri

(Kapatılan)13. Ceza Dairesi 2020/8070 E. , 2020/11620 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
Eski hale getirme koşullarını değerlendirme yetkisinin Yargıtay"a ait olduğu gözetilerek, 10/07/2018 tarihli eski hale getirme talebinin reddine ilişkin ek kararın yok hükmünde olduğu anlaşılmakla; sanığın yokluğunda verilen gerekçeli kararın mernis adresine tebliğe çıkartıldığı ve tebliğ imkansızlığı nedeniyle muhtara tebliğ edildiği görülmüş olup, 7201 sayılı Tebligat Kanunu"nun 21/1 ve Tebligat Kanunun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 30 ve 31. maddelerine göre sanığın mernis adresinde oturup oturmadığı veya mernis adresinden sürekli olarak ayrılıp ayrılmadığı tespit edilmeden doğrudan aynı Kanun"un 21/2. maddesine göre işlem yapılarak tebliğ evrakının muhtara teslim edilmesi nedeniyle 16/03/2016 tarihinde yapılan tebligat işlemi usulsüz olduğu anlaşılmakla, 16/08/2017 günlü ile yapılan temyizin süresinde olduğu kabulü ile yapılan incelemede;
Dosya ve duruşma tutanakları içeriğine, toplanıp karar yerinde incelenerek tartışılan hukuken geçerli ve elverişli kanıtlara, gerekçeye ve hakimin takdirine göre; suçun sanık tarafından işlendiğini kabulde usul ve yasaya aykırılık bulunmadığı anlaşılmış, diğer temyiz itirazları da yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1-Yargıtay Ceza Genel Kurulu"nun Dairemizce de benimsenen 28.02.2017 gün ve 2016/2-833 Esas ve 2017/115 Karar sayılı ilamında, 28.06.2014 tarihinden sonra işlenen hırsızlık suçunun bina veya eklentileri içinde muhafaza altına alınmış olan eşya hakkında işlenmesi halinde eylemin 5237 sayılı TCK"nın 142/2-h maddesinde düzenlenen hırsızlık suçuna uyduğunun belirtildiği, müştekinin alınan ifadelerine göre somut olayda bina niteliğindeki otobüs yazıhanesi içinden cep telefonunun çalınması olduğunun anlaşılması karşısında, sanığın eyleminin 5237 sayılı TCK"nın 142/2-h maddesine uyduğu gözetilmeyerek, aynı Kanun"un 142/1-c. maddesi ile hüküm kurulması,
2-Sanık hakkında kurulan hükümde TCK"nın 143. maddesi uyarınca arttırım yapılırken suç tarihinin 18/02/2015 olması da gözetilerek ½ oranında arttırım yapılması gerektiği gözetilmeden 1/12 oranında arttırım yapılarak eksik cezaya hükmolunması,

Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazı bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi aracılığı ile 1412 sayılı CMUK’nun 326/son maddesi uyarınca kazanılmış haklarının korunmasına, 18/11/2020 gününde oy birliğiyle karar verildi.