Esas No: 2020/28331
Karar No: 2022/9153
Karar Tarihi: 11.05.2022
Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/28331 Esas 2022/9153 Karar Sayılı İlamı
Özet:
Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen bir hükümden bahsedilmektedir. Sanık hakkında iş yeri dokunulmazlığını ihlal ve mala zarar verme suçlarından mahkumiyet kararı verilmiştir. Ancak, hırsızlık suçuna yönelik verilen hükümde zorunlu müdafi atanmaması ve savunma hakkının kısıtlanması nedeniyle bozma kararı verilmiştir. Son olarak, TCK'nın 53. maddesinde yapılan değişiklik ile hak yoksunluklarının uygulanması düzenlenmiştir. 5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde yapılan değişiklik de ayrıntılı olarak açıklanmıştır.
"İçtihat Metni"
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığını ihlal, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet
Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
1- Sanık hakkında iş yeri dokunulmazlığını ihlal ve mala zarar verme suçlarından verilen mahkumiyet hükümlerinin incelenmesinde;
Sanık hakkında iş yeri dokunulmazlığını ihlal suçunun adının gerekçeli karar başlığında nitelikli konut dokunulmazlığını ihlal etme olarak yazılması mahallinde düzeltilebilir yazım hatası olarak kabul edilerek yapılan incelemede,
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hakimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA,
2- Sanık hakkında hırsızlık suçundan verilen mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz istemlerinin incelenmesine gelince ise;
5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, sanığa yüklenen TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli, 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği gözetilmeden, yargılamaya devam edilerek aynı Kanun’un 188/1 ve 289/1-e maddelerine aykırı davranılması suretiyle savunma hakkının kısıtlanması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, diğer yönleri incelenmeyen hükmün açıklanan nedenle isteme aykırı olarak BOZULMASINA, 11.05.2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.
