Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/18219 Esas 2022/10049 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, iş yeri dokunulmazlığının ihlali, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dairemizin 06/03/2013 tarihli ve 2012/25048 Esas, 2013/4515 Karar sayılı kanun yararına bozma ilamı sonrası yapılan uyarlama yargılamasında, hükümlünün 11/05/2016 tarihli duruşmada 5271 sayılı CMK’nın 147. maddesindeki hakları da hatırlatıldıktan sonra müdafii talebi olduğuna ilişkin bir beyanı bulunmayınca müdafiisiz olarak savunmasının alındığı, 18 yaşını doldurmuş olması nedeniyle hükümlüye zorunlu müdafi atanması da gerekli olmadığı halde, mahkemece 17/01/2017 tarihli celsede atanan müdafii Av. ...’ye gerekçeli kararın tebliğ edilmesi üzerine müdafii tarafından karar temyiz edilmiş ise de, anılan müdafinin hükümlü hakkında kurulan mahkumiyet hükümlerini temyize yetkisi bulunmadığı gözetilerek, yokluğunda verilen kararın hükümlü ...’na tebliğinin gerektiği; ancak 7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 10/2. fıkrasının, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu’nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata, Tebligat Kanunu’nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu’nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerektiği gözetilmeksizin, yokluğunda verilen kararın sanığın bilinen son adresinden başka bir adrese doğrudan “MERNİS adresi” ibaresi ile tebliğe çıkarıldığı anlaşılmakla, “MERNİS adresi” ibaresi ile çıkarılan bu tebligat sonrası yapılan 20/01/2018 tarihli tebliğ işleminin geçersiz olmasından dolayı, gerekçeli kararın usulüne uygun şekilde (hükümlünün cezaevinde olması halinde cezaevinde tebliği, aksi halde ifadesinde bildirdiği son bilinen adresine kararın tebliği, bu adrese de tebliğ yapılamaması halinde güncel MERNİS adresine tebliğ yapılmak suretiyle) hükümlüye tebliğ edilerek, tebliğ belgesi ile birlikte verilmesi halinde temyiz dilekçesi de eklendikten sonra incelenmek üzere iadesinin mahallince sağlanması için dosyanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına GÖNDERİLMESİNE, 23/05/2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.