MAHKEMESİ :Ceza Dairesi
SUÇ : Tefecilik
HÜKÜM : 1)İstanbul 50. Asliye Ceza Mahkemesinin 21/02/2017 tarihli ve 2014/418 Esas, 2017/152 sayılı Kararı ile beraat
2)İstanbul Bölge Adliye Mahkemesi 13. Ceza Dairesinin 20/06/2017 tarihli ve 2017/1168 Esas, 2017/1521 sayılı Kararı ile sanık hakkındaki beraat hükmünün kaldırılarak atılı suçtan mahkumiyet

Bölge Adliye Mahkemesince yerel mahkeme kararının kaldırılarak yeniden verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
5271 sayılı CMK"nın 288 ve 294. maddelerinde yer alan düzenlemeler nazara alınıp aynı Kanunun 289. maddesinde sayılan kesin hukuka aykırılık halleri ile sanığın temyiz dilekçesinde belirttiği nedenler de gözetilerek yapılan değerlendirmede;
28/06/2014 tarihinde Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 6545 sayılı Yasanın 81. maddesi ile değişik 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesi hükmüne aykırı olarak infaz yetkisini kısıtlayacak şekilde ödenmeyen adli para cezasının hapse çevrileceğinin sanığa ihtarına karar verilmiş ise de, bu hususun infaz aşamasında nazara alınması mümkün görülmüştür.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
Sanık hakkında yasal koşulları bulunmadığı halde, TCK"nın 53/5. maddesi uyarınca hak yoksunluğuna karar verilmesi,
Kanuna aykırı, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan 5271 sayılı CMK"nın 302/2. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA, ancak bu cihet yeniden yargılamayı gerektirmediğinden CMK"nın 303/1. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak hüküm fıkrasında yer alan “Verilen hükmün mahiyetine göre TCK 53/5 maddesi gereğince sanığın TCK 53/1-a bendindeki hakları takdiren 2 yıl süreyle cezanın infazından sonra da kullanmaktan mahrumiyetine" ibaresinin hüküm fıkrasından çıkartılması suretiyle eleştirilen husus dışında sair yönleri usul ve yasaya uygun olan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 07/03/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.