Sahte fatura düzenleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/7412 Esas 2020/2505 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

I- Cumhuriyet savcısının temyiz taleplerinin incelenmesi;
Cumhuriyet savcısının, 03.04.2012 tarihinde verilen hükmü 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 310. maddesinde belirlenen bir aylık yasal süresinden sonra 22.05.2012 tarihinde temyiz ettiği anlaşıldığından, temyiz isteminin aynı Kanun"un 317. maddesi uyarınca REDDİNE,
II- Sanık hakkında 2008 ve 2009 takvim yıllarında sahte fatura düzenleme suçlarından verilen mahkûmiyet hükmüne yönelik katılan vekilinin temyiz taleplerinin incelenmesi;
1-Sahte fatura düzenleme suçunda her takvim yılında işlenen suçların birbirinden ayrı ve bağımsız suçları oluşturduğu, her takvim yılı için ayrı hüküm kurulması gerektiği gözetilmeden, hangi takvim yılından hüküm kurulduğu da belirtilmeksizin tek hüküm kurulması,
2- Sahte fatura kullanmak suçundan açılmış bir dava bulunmadığı gibi birbirinden ayrı ve bağımsız suçlar olan "sahte fatura düzenlemek" ve “sahte fatura kullanmak” suçlarının birbirine dönüşmeyeceği gözetilmeksizin, kararın gerekçesinde sanığın fiilinin “sanığın bir şekilde mal ve hizmet alımı olmadan sahte belgeler düzenleyerek vergi kaybına sebebiyet verdiği...” şeklindeki gerekçe ile sahte fatura düzenleme suçunu oluşturduğunun kabul edilmesine rağmen hüküm fıkrasında "sanığın hiçbir emek ve hizmet ve mal karşılığı olmadan düzenlenmiş sahte faturalar ibraz ederek vergi kaybına sebebiyet verdiği..." şeklinde sahte fatura kullanma suçundan hüküm kurularak çelişkiye düşülmesi,
3-Kabule göre de;
a) Her takvim yılı içinde düzenlenen faturaların ayrı suçları oluşturması, ancak aynı takvim yılına ait birden fazla fatura düzenlenmesi hâlinde zincirleme suç hükümlerinin uygulanması gerektiği dikkate alınarak, sanık hakkında TCK"nin 43. maddesinin 1. fıkrasının uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi,
b) 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendinde yer alan haklardan sanığın sadece kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar uygulanması gerektiğinin gözetilmemesinin, Anayasa Mahkemesi’nin 08.10.2015 tarihli 2014/140 esas ve 2015/85 karar sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, katılan vekilinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, hükmün 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA,
19.03.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.