Yargıtay 13. Hukuk Dairesi 2012/22902 Esas 2013/1002 Karar Sayılı İlamı

... vekili avukat ... ile ... Bankası A.Ş. vekili avukat ... aralarındaki dava hakkında..... Asliye Hukuk Mahkemesinden(Tüketici Mahkemesi Sıfatıyla) verilen 29.05.2012 gün ve 2011/479 2012/173 sayılı hükmün davacı avukatınca temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği konuşuldu.

K A R A R
Davacı, davalı bankanın kredi kartından kaynaklanan borç nedeniyle hakkında icra takibi yaptığını, bu kredi kartını hiçbir zaman teslim almadığını ve kullanmadığını dolayısıyla .... İcra Müdürlüğü" nün 2008/6039 esas sayılı dosyasında gözüken ve bu kredi kartından doğan tüm meblağdan borçlu olmadığının tespitine, davalı bankadan %40 kötü niyet tazminatının tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı, davanın reddini dilemiştir.
Mahkemece, davanın kabulüne, davacının borçlu olmadığı anlaşıldığından hakkında yapılan icra takibin iptaline, şartları oluşmadığından kötü niyet tazminatı talebinin reddine karar verilmiş, hüküm her iki tarafça temyiz edilmiştir.
14.7.2004 günlü ve 5219 sayılı yasa ile HUMK.nun 427/2 maddesindeki temyiz ile ilgili parasal sınır 1.000.000.000 TL, 5236 sayılı yasanın 19. maddesi uyarınca 1.1.2012 tarihinden itibaren 1.690.00 TL.ye çıkarılmıştır. Anılan yasada derdest davalar yönünden ne şekilde uygulanacağı yönünde açık bir uygulama hükmü bulunmamakta ise de Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun 23.2.2005 gün ve esas 2005/13-32, karar 2005/85 sayılı kararı uyarınca yerel mahkemelerce kurulan hükümlerin temyizinin ve temyiz incelemesi sonucunda Yargıtay daireleri ya da Hukuk Genel Kurulunca verilen kararlara karşı karar düzeltme yoluna gidilmesi durumunda temyiz ya da karar düzeltme istemi hangi karara yönelik ise, o karar tarihinde yürürlükte bulunan kanun hükmünün esas alınacağı belirtilmiştir. Davaya konu takip dosyasında asıl alacak 1.226,77 TL olup her iki taraf açısından reddolunan miktar 2012/22902 2013/1002
karar tarihi itibariyle 1.690,00 TL.yi geçmediğinden HUMK.nun 5219 sayılı yasa ile değiştirilen 427.maddesinin 2.fıkrası gereğince tarafların temyiz hakları bulunmamaktadır. O nedenle miktar itibariyle kesin olan karara ilişkin temyiz dilekçesinin reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenle temyiz dilekçesinin REDDİNE, 22.01.2013 gününde oybirliğiyle karar verildi.