Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/3396 Esas 2022/13207 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Konut dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10/2. maddesinin, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, bu adrese tebliğ yapılması gerekirken; yokluğunda verilen gerekçeli kararın sanığın savunmasında belirttiği bilinen son adresinden farklı olan MERNİS adresine doğrudan MERNİS şerhli olarak gönderilen tebligatın sanığın babasının imzasına tebliğ edildiği ve bu tebligatın geçersiz olduğunun anlaşılması karşısında; 06/09/2013 tarihli hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair kararın sanığa usulüne uygun olarak tebliğ edilmemesi nedeniyle mahkemece yapılan hükmün kesinleştirilmesinin usulüne uygun olmadığı, hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararının kesinleşmediği, denetim süresinin işlemeye başlamadığı, hükmün açıklanmasına ilişkin 28/01/2016 tarihli kararın hukuken geçerliliği bulunmadığı belirlenerek yapılan incelemede;
Sanığın, geceleyin müştekinin evine rızası dışında girmesi şeklinde gerçekleşen eylemine uyan TCK'nın 116/4. maddesinde düzenlenen konut dokunulmazlığının ihlali suçu için öngörülen cezanın üst sınırına göre, aynı Yasa'nın 66/1-e maddesine göre hesaplanan 8 yıllık zamanaşımının, savunma tarihi olan 22.04.2013 tarihinden itibaren inceleme tarihine kadar geçmiş bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz nedenleri bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle BOZULMASINA, bozma nedeni yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Kanun'un 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan, 1412 sayılı CMUK'nın 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak, sanık hakkında açılan kamu davasının, 5271 sayılı CMK'nın 223/8. maddesi gereğince zamanaşımı nedeniyle DÜŞÜRÜLMESİNE, 23.06.2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.