Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2017/28421 Esas 2020/4009 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalı Belediye bünyesinde değişen alt işverenler nezdinde park ve bahçe işçisi olarak 29.01.2003 tarihinden 23.11.2015 tarihine kadar çalıştığını, iş akdinin haksız şekilde feshedildiğini ileri sürerek ihbar tazminatı ve yıllık izin ücret alacaklarına hükmedilmesini istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı Belediye husumet itirazında bulunmuş, davacının alacağı olmadığını ileri sürerek davanın reddini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Karar süresi içinde davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Hak kazanılan yıllık izin süresi ile ilgili uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanunu"nun 59. maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir nedenle sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır. Yıllık izin hakkının ücrete dönüşmesi için iş sözleşmesinin feshi şarttır. Bu noktada ilişkinin sona erme şeklinin ve haklı olup olmadığının önemi bulunmamaktadır.
Kanun’un 53. maddesi hükmüne göre; işyerinde işe başladığı günden itibaren, deneme süresi de içinde olmak üzere, en az bir yıl çalışmış olan işçilere yıllık ücretli izin verilir. İşçilere verilecek yıllık ücretli izin süresi, hizmet süresi;
a) Bir yıldan beş yıla kadar (beş yıl dahil) olanlara ondört günden,
b) Beş yıldan fazla onbeş yıldan az olanlara yirmi günden,
c) Onbeş yıl (dahil) ve daha fazla olanlara yirmialtı günden az olamaz.
Hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davacının 12 tam yıl hizmet süresine karşılık 210 gün yıllık izne hak kazandığı, sunulan kayıtlara göre ise bakiye 108 gün izin hakkı kaldığı kabul edilerek hesaplama yapılmıştır. Ancak, bilirkişi raporunun dosyaya ibrazından sonra davalı vekilince Ekim 2014 ayı ücret bordrosu ve puantajı ibraz edilerek, davacının 14 Ekim 2014 ve 27 Ekim 2014 tarihleri arasında 12 gün daha yıllık izin kullandığı iddia edilmiştir. Davacının yıllık izin hakkını kullandığına dair sunulan söz konusu belgeler hususunda Mahkemece değerlendirme yapılmaksızın hüküm kurulması hatalı bulunup, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 03.03.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.