MAHKEMESİ : İSTANBUL ANADOLU 11. İŞ MAHKEMESİ
TARİHİ : 24/04/2015
NUMARASI : 2013/146-2015/173

Davacı, kıdem tazminatı, ihbar tazminatı ile yıllık izin ücreti, ücret, fazla mesai ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde davalı ve fer"i müdahil avukatları tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I
A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili dava dilekçesinde özetle; müvekkili davacı işçinin davalıya ait işyerinde güvenlik görevlisi olarak çalıştığını, iş akdinin haksız ve bildirimsiz olarak feshedildiğini, yıllık ücretli izinleri kullandırılmadığı gibi karşılığı olan ücretlerin de ödenmediğini, ücretinin ödenmediğini, fazla mesai yapmasına rağmen karşılıklarının ödenmediğini iddia ederek kıdem tazminatı, ihbar tazminatı, yıllık izin ücreti, ücret ve fazla çalışma alacaklarının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili cevap dilekçesinde özetle; davanın reddini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı ve fer"i müdahil vekilleri yasal süresi içerisinde temyiz etmişlerdir.
E) Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalının ve fer"i müdahilin aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Kıdem tazminatı hesabında dikkate alınması gereken giydirilmiş ücretin belirlenmesi noktasında taraflar arasında uyuşmazlık söz konusudur.
Mahkemece hükme dayanak yapılan bilirkişi hesabında hesaba esas ücrete asgari geçim indiriminin de dâhil edildiği görülmüştür. Asgari geçim indirimi, ücretlilere yasa gereği ödenen bir para olup ücretin eki değildir. Bu nedenle kıdem tazminatı hesabına esas giydirilmiş ücrete asgari geçim indiriminin dâhil edilmemesi gerekirken asgari geçim indirimi eklenerek hesap yapılması hatalıdır.
3- Fazla çalışma ücretlerinin hesabı konusunda da taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanunu’nun 63’üncü maddesinde çalışma süresi haftada en çok 45 saat olarak belirtilmiştir. Ancak tarafların anlaşması ile bu normal çalışma süresinin, haftanın çalışılan günlerine günde on bir saati aşmamak koşulu ile farklı şekilde dağıtılabileceği ilkesi benimsenmiştir. Yasanın 41’inci maddesine göre fazla çalışma, kanunda yazılı koşullar çerçevesinde haftalık 45 saati aşan çalışmalar olup, 63’üncü madde hükmüne göre denkleştirme esasının uygulandığı hallerde, işçinin haftalık çalışma süresi, normal haftalık iş süresini aşmamak koşulu ile bazı haftalarda toplam 45 saati aşsa dahi bu çalışmalar fazla çalışma sayılmaz.
Somut uyuşmazlıkta davacı taraf vekili müvekkili davacı işçinin haftanın 6 günü, günde 12 saat çalıştığını, fazla çalışma karşılığı ücretlerinin ödenmediğini iddia etmiştir. Davalı taraf vekili ise işyerinde fazla çalışma olmadığını savunmuştur.
Dosyaya mübrez bordroların incelenmesinden davacı işçi lehine fazla çalışma ücreti tahakkuk ettirilmediği görülmektedir. Dinlenen davalı tanıkları davacı işçinin 4 gün boyunca 12 saat çalışıp 2 gün dinlendiğini beyan etmişlerdir. Hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davalı tanıklarının beyanları esas alındığı belirtilerek davacının bir aylık süreç içerisinde haftanın beş günü çalıştığı, haftalık fazla çalışma süresinin 7,5 saat olduğu tespit edilerek alacak hesabı yapılmış ise de bu tespit dosya kapsamına ve davalı tanıklarınca beyan edilen haftalık çalışma düzenine uygun düşmemektedir.
Davacı işçi, çalıştığı dört haftalık zaman diliminde haftanın beş günü, takip eden iki hafta içinde ise haftanın dört günü çalışmaktadır. Davacının fazla çalışma hesabının açıklanan çalışma düzenine göre belirlenmesi gerekirken yerinde tespitler içermeyen bilirkişi raporuna itibarla hüküm kurulması hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgililere iadesine 02.11.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.