MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ
DAVA : Davacı, fazla mesai ücreti, genel tatil ücreti, EVA primi ve yıllık izin ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde taraflar avukatlarınca temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı, davalıya ait hipermarkette kategori müdürü olarak çalıştığını, mesai saatlerinin .... oturanlar için 07.30-17.00 arası ....kiler için ise 08.00-17.30 arası olduğu halde bazen çıkışların saat 22-23 e kadar sürdüğünü, ayrıca hafta sonları yaklaşık 3-4 saat mesai dışında rakip firmaların fiyat ve ürün incelemesi yapmak ve raporlamak zorunluluğu bulunduğunu ancak bu fazla çalışmaların karşılığının ödenmediğini ileri sürerek fazla çalışma, genel tatil, yıllık izin ve EVA primi alacağının ödetilmesini istemiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı .... vekili, davacının .... Müdürü olarak çalıştığını, maktu ücretli çalışan olduğundan her ay bordrosunda görüleceği üzere fazla mesai ücreti ödenmediği gibi talep edeceği mesai ücretinin olmadığını, ücretinin asgari ücretin 6,5 katı olduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davanın fazla çalışma, yıllık izin ücreti ve genel tatil alacağının reddine, EVA priminin kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı taraflar ile temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, tarafların aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazlarının reddine,
2- Taraflar arasındaki uyuşmazlık, davacının fazla çalışma alacağına hak kazanıp kazanmadığı noktasında toplanmaktadır.
4857 sayılı İş Kanunu’nun 63 üncü maddesinde çalışma süresi haftada en çok 45 saat olarak belirtilmiştir. Ancak tarafların anlaşması ile bu normal çalışma süresinin, haftanın çalışılan günlerine günde on bir saati aşmamak koşulu ile farklı şekilde dağıtılabileceği ilkesi benimsenmiştir. Yasanın 41 inci maddesine göre fazla çalışma, kanunda yazılı koşullar çerçevesinde haftalık 45 saati aşan çalışmalar olup, 63 üncü madde hükmüne göre denkleştirme esasının uygulandığı hallerde, işçinin haftalık çalışma süresi, normal haftalık iş süresini aşmamak koşulu ile bazı haftalarda toplam 45 saati aşsa dahi bu çalışmalar fazla çalışma sayılmaz.
Fazla çalışmaların aylık ücret içinde ödendiğinin öngörülmesi ve buna uygun ödeme yapılması hâlinde, yıllık 270 saatlik fazla çalışma süresinin ispatlanan fazla çalışmalardan indirilmesi gerekir.
Somut olayda davacı, davalıya ait hipermarkette Konserve Kategori Müdürü göreviyle 4857 sayılı Yasa kapsamında 21.12.1998-18.02.2010 arasında brüt 4.815 TL ücretle çalışmıştır.
Davacıya tebliğ edilen personel yönetmeliğinin Bölüm III, Madde 14"de “Takım liderlerine fazla mesai ödenmez. Bu kişiler maktu ücretlidir.” hükmü yer almaktadır. İş sözleşmesinin 3. maddesinde ise “Aylık ücrete hafta tatili ve genel tatil günlerindeki çalışmalar dâhildir. İşverenin talebi olmadan fazla çalışma yapılamaz.” düzenlemesi bulunmaktadır.
Mahkemece, dosyadaki davalı tarafça sunulan belgelerden, davacı ile aynı statüde çalışan diğer personelin fazla mesai dahil maktu ücretli çalıştığı gerekçesi ile fazla çalışma alacağının reddine karar verilmiştir.
Gerek personel yönetmeliği gerekse bireysel iş sözleşmesinde, davacının fazla çalışmalarının aylık ücretinin içinde olduğuna dair açık bir hüküm olmamasına ve davacıya buna uygun bir ödeme yapılmamasına rağmen, mahkemece, davacının fazla çalışma alacağının reddine karar verilmesi hatalı olup, bozmayı gerektirmiştir.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 27.10.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.