MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

DAVA : Davacı, kıdem tazminatı, ihbar tazminatı ile genel tatil ücreti, fazla mesai ücreti, yıllık izin ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkemece, davanın reddine karar verilmiştir.
Hüküm süresi içinde davacı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Y A R G I T A Y K A R A R I
A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili dava dilekçesinde, davacının 20.02.2012-23.08.2013 tarihleri arasında davalı apartmanda çalıştığını, apartmanın yöneticisi tarafından işine son verildiğini, ancak ücretlerinin tam olarak ödenmediğini iddia ederek, davacının kıdem ve ihbar tazminatı, ücret, genel tatil, fazla mesai, yıllık izin ücreti alacaklarının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacı ile aralarında iş ilişkisi bulunmadığını, davanın reddi gerektiğini savunmuştur.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece yapılan yargılama sonunda, davacının, hizmet akdi ile çalıştığını iddia ettiği, hizmet akdinin unsurlarının zaman ve bağımlılık olduğu, dosyadaki bilgilere göre, iş ve hizmet sözleşmesinin davacının eşi ile yapıldığı, apartmanda yapılan günlük ve haftalık işlerin çöp toplama ve ortak alanların silinmesi şeklinde gerçekleştiği, davalı işyerinin doğal gaz kalorifer sistemi ile ısıtıldığı, çalışmalarının geçtiği iddia olunan blokta 30 daire olduğu, sabah servisi ve akşam çöp servisinin yapıldığı, dosya kapsamı ile sabit olan bu işlerin sözleşmenin asıl tarafı dava dışı .... tarafından yürütülmesinin mümkün görülmesi, davacının eşine yardım niteliğindeki katkıların hizmet akdi olarak nitelendirilmeyeceği, ihtilaflı döneme ilişkin Davacı yönünden herhangi bir bildirimin yapılmadığı, davacıya belirli bir ücret ödenmediği, çalışma olgusunun çelişkili tanık anlatımları ile kanıtlanmaya çalışıldığı, davacının, davalı ile aralarında hizmet ilişkisi olduğunu ispatlayamadığı gerekçesi ile davanın reddine karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
Öncelikle belirtmek gerekir ki, 5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanunu’nun 1. Maddesine göre; İş Kanununa göre işçi sayılan kimselerle (o kanunun değiştirilen ikinci maddesinin Ç, D ve E fıkralarında istisna edilen işlerde çalışanlar hariç) işveren veya işveren vekilleri arasında iş akdinden veya İş Kanununa dayanan her türlü hak iddialarından doğan hukuk uyuşmazlıklarının çözülmesi ile görevli olarak lüzum görülen yerlerde iş mahkemeleri kurulur. 5521 sayılı kanunun 1. Maddesinin 1. Fıkrasında belirtilen İş Kanunu, şu an yürürlükte olan 4857 sayılı İş Kanunu’dur. Keza 4857 sayılı İş Kanununun 1 inci maddesinin ikinci fıkrası gereğince, 4 üncü maddedeki istisnalar dışında kalan bütün işyerlerine, işverenler ile işveren vekillerine ve işçilerine, çalışma konularına bakılmaksızın bu Kanunun uygulanacağı belirtilmiştir. Bu nedenle 4857 sayılı İş Kanunu kapsamında işçi sayılan kimselerle işveren veya işveren vekilleri arasında iş akdinden veya İş Kanunu’na dayanan her türlü hak iddialarından doğan hukuk uyuşmazlıkları, iş mahkemelerinde çözülecektir. İş mahkemesinin diğer kanunlardaki ayrık düzenlemeler hariç görevli olması için taraflar arasında iş ilişkisi bulunması gerekir. Taraflar arasındaki ilişkinin iş ilişkisi dışında diğer iş görme edimi içeren özel sözleşmeler (vekalet, eser, ortaklık gibi) olması halinde genel hukuk mahkemelerinin(görev uyuşmazlığı), statü hukuku kapsamında olması halinde ise idari yargının görevli olması (yargı yolu uyuşmazlığı) sözkonusu olacaktır. Mahkemece taraflar arasında iş ilişkisi bulunmadığı gerekçesine göre iş mahkemesi görevli olmayacaktır. O nedenle kabule göre genel mahkemeler görevli olacağından görev yönünden davanın dava şartı yokluğu nedeni ile usulden reddi yerine esastan reddine karar verilmesi hatalıdır.
Uyuşmazlığın esasına gelince;
4857 sayılı Kanun’un 8. maddesinin 1. fıkrasına göre, iş sözleşmesi, bir tarafın (işçi) bağımlı olarak iş görmeyi diğer tarafın (işveren) da ücret ödemeyi üstlenmesinden oluşan sözleşmedir. Ücret, iş görme ve bağımlılık iş sözleşmesinin belirleyici öğeleridir.
İş sözleşmesini belirleyen ölçüt hukuki-kişisel bağımlılıktır. Gerçek anlamda hukuki bağımlılık işçinin işin yürütümüne ve işyerindeki talimatlara uyma yükümlülüğünü içerir. İş sözleşmesinde bağımlılık unsurunun içeriğini işverenin talimatlarına göre hareket etmek ve iş sürecinin ve sonuçlarının işveren tarafından denetlenmesi oluşturmaktadır. Bağımlılık iş sözleşmesini karakterize eden unsur olup, genel anlamıyla bağımlılık, hukuki bağımlılık olarak anlaşılmakta olup, işçinin belirli veya belirsiz bir süre için işverenin talimatına göre ve onun denetimine bağlı olarak çalışmasını ifade eder.
Diğer taraftan 4857 sayılı İş Kanunu’nun2/1 maddesi uyarınca “Bir iş sözleşmesine dayanarak çalışan gerçek kişiye işçi, işçi çalıştıran gerçek veya tüzel kişiye yahut tüzel kişiliği olmayan kurum ve kuruluşlara işveren, işçi ile işveren arasında kurulan ilişkiye iş ilişkisi denir”. İşverenin gerçek veya tüzel kişi olması mümkündür. 4857 sayılı İş Kanunu"nun 2. maddesinde "
İşçinin iş görme edimini kime karşı yerine getirdiği, kimin emir ve talimatları ile hareket ettiği, işçinin çalışma koşullarını kimin belirlediği sorulduğunda cevap bulunan kişi, işverendir. Bu nedenle kayıt üzerinde başka kişi üzerinde görülmenin veya ücretin 3. Bir kişi tarafından önemi yoktur. Önemli olan iş görme ediminin kime karşı ve kim tarafından yerine getirildiğidir. Ayrıca iş görme ediminin tarafı olan işçi, bu yükümlülüğünü bizzat yerine getirmelidir.
Somut uyuşmazlıkta davalıya ait apartmanda her ne kadar kapıcılık sözleşmesi davacının eşi ile yapılmış ise de davacı eşinin başka bir işyerinde çalıştığı, sözleşme imzalanmasının sonuca etkili olmadığı, davacının davalı apartmanda yardım niteliğinde katkıdan ziyade iş görme edimini bizzat yerine getirdiği, o dönem apartman yöneticisi olarak görev yapan davacı tanığının beyanından da bu durumun doğrulandığı, davacının bağımlı olarak çalıştığı anlaşılmaktadır. Taraflar arasında hizmet ilişkisinin varlığının kabulü gereklidir. Mahkemece işin esasına girilerek karar verilmesi gerekirken, taraflar arasında hizmet ilişkisi olduğunun ispatlanamadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmesi hatalıdır.
F) Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 26.10.2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.