MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 1. Fikrî ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 26.10.2017 tarih ve 2016/164 E. - 2017/323 K. sayılı kararın davacılar vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi"nce verilen 29.11.2019 tarih ve 2018/1711 E. - 2019/1213 K. sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesi davacılar vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacılar vekili, müvekkillerinin “Kültür” esas unsurlu markaların sahibi olduğunu, davalı şirketçe yapılan 2014/89991 sayılı "AKS AMERİKAN KÜLTÜR SCHOOLS" ibareli marka başvurusuna, iltibas, tanınmışlık ve kötü niyet vakıalarına dayalı olarak yapmış oldukları itirazın nihai olarak TPMK YİDK tarafından reddedildiğini ileri sürerek, davaya konu YİDK kararının iptaline ve başvuruya konu markanın hükümsüz kılınmasına karar verilmesini istemiştir.
Davalı Kurum vekili, kurum kararının usul ve yasaya uygun olduğunu savunarak, davanın reddini istemiştir.
Davalı şirket vekili, davanın reddini istemiştir.
İlk Derece Mahkemesince, iddia, savunma, bilirkişi raporu ve tüm dosya kapsamına göre, "Kültür" kelimesinin çekişmeli 41. sınıftaki “eğitim-öğretim hizmetleri” başta olmak üzere bir kısım hizmet bakımından zayıf bir marka işareti olduğu, farklı ayırt edici unsurlarla kullanımlarının davacı markalarının varlığı sebebiyle engellenmesinin de mümkün olmadığı, zira zayıf marka seçen davacının bunun külfetine katlanması gerektiği, davalının markası içinde bulunan “kültür” ibaresinin de 556 sayılı KHK’nın 12. maddesi anlamında "Amerkan Kültürüne" atfen açıklayıcı bir unsur olarak kullanıldığından, vurgulu biçimde ön plana çıkartılmadığından ve markasal bir ayırt edicilik taşımadığından, bu kullanımın davacı markaları sebebiyle engellenmesinin mümkün bulunmadığı, kaldı ki davalının "Amerkan Kültür" ibareli önceki markalarından kaynaklı müktesep hakkının da bulunduğu, dava konusu başvurunun 556 sayılı KHK’nın 7/1-c maddesi anlamında somut ayırt edici niteliğe sahip bir işaret olduğu ve 41. sınıftaki hizmetler bakımından coğrafi kaynak belirtmediği, 556 sayılı KHK’nın 7/1-f maddesi anlamında yanıltıcılık içeren bir marka da olmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Karara karşı davacılar vekilince istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
İstinaf mahkemesince yapılan yargılama sonucunda, davacılar vekilinin istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacılar vekili temyiz etmiştir.
Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK"nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davacılar vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK"nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK"nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 10,00 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacılardan alınmasına, 23.11.2020 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.