MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Hakaret, tehdit, görevi yaptırmamak için direnme, yaralama
HÜKÜMLER : Mahkumiyet, beraat



Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle, başvurunun süresi, kararın niteliği ile suç tarihine göre ve katılan sıfatını alabilecek surette suçtan zarar görmüş bulunan ve CMK"nın 260/1. maddesi uyarınca hükmü temyize hakkı bulunduğu belirlenen müşteki sanık ..."ın 13.11.2008 tarihli duruşmada sanık ..."dan şikayetçi olduğunu ve davaya katılmak istediğini belirtmesine karşın, ilk derece mahkemesince bu isteği karara bağlanmamış ise de, temyiz dilekçesinin içeriği gözetilerek, CMK’nın 237/2. maddesi uyarınca müşteki sanık ..."ın davaya katılmasına karar verilerek dosya görüşüldü:
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede:
1- Sanık ... hakkında katılan ..."a yönelik kasten yaralama suçundan kurulan hükme ilişkin temyiz talebinin incelenmesinde;
Eyleme ve yükletilen suça yönelik katılan ..."ın temyiz iddiaları yerinde görülmediğinden, tebliğnameye uygun olarak, TEMYİZ DAVASININ ESASTAN REDDİYLE HÜKMÜN ONANMASINA,
2- Sanık ... hakkında, katılanlara yönelik hakaret ve görevi yaptırmamak için direnme suçları ile müşteki ..."a yönelik hakaret suçundan kurulan hükümlere ilişkin temyiz talebinin incelenmesinde;
Sanığa yükletilen hakaret ve görevi yaptırmamak için direnme eylemleriyle ulaşılan çözümü haklı kılıcı zorunlu öğelerinin ve bu eylemlerin sanık tarafından işlendiğinin Kanuna uygun olarak yürütülen duruşma sonucu saptandığı, bütün kanıtlarla aşamalarda ileri sürülen iddia ve savunmaların temyiz denetimini sağlayacak biçimde ve eksiksiz sergilendiği, özleri değiştirilmeksizin tartışıldığı, vicdani kanının kesin, tutarlı ve çelişmeyen verilere dayandırıldığı,
Eylemlerin doğru olarak nitelendirildiği ve Kanunda öngörülen suç tiplerine uyduğu,
Sanığın görevini yaptırmamak için direnme eylemini birden fazla katılana karşı işlediğinin anlaşılması karşısında TCK"nın 43/2. maddesinin uygulanması gerektiği gözetilmemiş ise de aleyhe temyiz olmadığından bozma yapılamayacağı,
Sanık hakkında hak yoksunluklarına hükmedilmemiş ise de, mahkumiyetin kanuni sonucu olarak TCK"nın 53. maddesinin 1 ilâ 3. fıkralarında öngörüldüğü biçimde infaz evresinde re"sen uygulanması mümkün görüldüğünden bu hususun bozmayı gerektirmediği,
Eleştiri dışında cezaların Kanuni bağlamda uygulandığı,
Anlaşıldığından sanık ..."ın ileri sürdüğü nedenler yerinde görülmemiş olmakla, tebliğnameye kısmen uygun olarak, TEMYİZ DAVASININ ESASTAN REDDİYLE HÜKÜMLERİN ONANMASINA,
3- Sanık ... hakkında, ..."a yönelik hakaret ve tehdit suçlarından kurulan hükümlere ilişkin temyiz talebine gelince başkaca nedenler yerinde görülmemiştir.
Ancak;
a) Sanığın bir suç işleme kararı kapsamında, olay günü 21.00 sıralarında karşılaştığı müştekiden alacağını istemesi nedeni ile çıkan tartışmada müştekiye hakaret ettikten sonra bu olay nedeni ile karakolda işlem yapıldıktan sonra saat 24.00 sıralarında tekrar müşteki ... ile karşılaştığı ve hakarette bulunması karşısında, TCK’nın 43/1. maddesinin uygulanması gerekirken, eylemleri bağımsız suç kabul edilerek iki ayrı hüküm kurulması suretiyle fazla ceza tayin edilmesi,
b) Sanığın aşamalarda değişmeyen samimi savunmasında müşteki ... hakaret ettiğini ancak tehdit etmediğini beyan etmesi ve dinlenen tanıkların beyanlarında da tehdite ilişkin bir açıklamanın olmaması karşısında, üzerine atılı tehdit suçunu işlediğine dair her türlü şüpheden uzak somut delil olmadığı gözetilmeden eksik inceleme ve yetersiz gerekçe ile mahkumiyetine karar verilmesi,
c) Sanık hakkında hükmolunan hapis cezasının kanuni sonucu olarak, TCK"nın 53/1. maddesindeki hak yoksunluklarına karar verilmesi gerektiğinin gözetilmemesi,
Kanuna aykırı ve sanık ..."ın temyiz istemi yerinde görüldüğünden tebliğnameye kısmen uygun olarak HÜKÜMLERİN BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın esas/hüküm mahkemesine gönderilmesine, 17/10/2016 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.