Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2016/11911 Esas 2020/776 Karar Sayılı İlamı

9. Hukuk Dairesi
Esas No: 2016/11911
Karar No: 2020/776
Karar Tarihi: 21.01.2020

Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2016/11911 Esas 2020/776 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davalı işverenle davacı arasındaki ücret ve fazla mesai ücreti alacaklarına ilişkin dava sonucunda verilen kararın temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Mahkeme, davalının tüm temyiz itirazlarını reddetmiştir. Davacı, alacaklarını tahsil ettirmek için işverene dava açmadan önce temerrüde düşürmüştür. Bu nedenle davacının alacaklarına temerrüt tarihinden itibaren faiz uygulanması gerekmektedir. Kararda, yanlışlık olduğu kabul edilmiş ancak yeniden yargılama gerektirmediği için HMK.nın geçici 3/2. maddesi ile HUMK.nun 438/7. maddesi uyarınca düzeltilerek onanması kararlaştırılmıştır. Sonuç olarak, kararın hüküm fıkrasındaki ücret ve fazla çalışma alacaklarına ilişkin paragrafları çıkarılmış ve yerine belirli miktarlarda net ücret ve fazla çalışma alacaklarının tahsiliyle ilgili hükümler yazılmıştır. Kanun maddeleri ise HMK.nın geçici 3/2. maddesi ve HUMK.nun 438/7. maddesi olarak belirtilmiştir.

9. Hukuk Dairesi 2016/11911 E. , 2020/776 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi taraflar vekilleri tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

YARGITAY KARARI

1- Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalının tüm davacının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Davacı, davaya konu edilen ve mahkemece de hüküm altına alınan ücret ve fazla mesai ücreti alacakları yönünden davalı işvereni dava açılmadan önce 23.01.2012 tarihinde temerrüde düşürmüş olup, talep doğrultusunda bahsi geçen alacakların temerrüt tarihinden itibaren faizi ile tahsiline hükmedilmesi gerekirken, dava ve ıslah tarihi ayrımına gidilmesi hatalı olup bozma sebebi ise de, bu yanlışlığın giderilmesi yeniden yargılamayı gerektirmediğinden hükmün HMK.nın geçici 3/2. maddesi yollaması ile HUMK.nun 438/7. maddesi uyarınca düzeltilerek onanmasına karar verilmiştir.
SONUÇ:
Temyize konu kararın hüküm fıkrasındaki ücret ve fazla çalışma alacaklarına ilişkin paragrafların çıkarılarak yerlerine;
“538,53 TL net ücret alacağının temerrüt tarihi olan 23.01.2012 tarihinden itibaren işleyecek mevduata uygulanan en yüksek faiz oranı ile birlikte davalıdan alınarak davacıya verilmesine,
8.874,30 TL net fazla çalışma alacağının temerrüt tarihi olan 23.01.2012 tarihinden itibaren işleyecek mevduata uygulanan en yüksek faiz oranı ile birlikte davalıdan alınarak davacıya verilmesine,” paragraflarının yazılmasına, hükmün bu şekli ile DÜZELTİLEREK ONANMASINA Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulu’ nun 28.09.2018 tarih ve 2018/2 E. 2018/ 8 K. sayılı İBK. uyarınca onama harcı alınmasına yer olmadığına, nispi temyiz harcının isteği halinde ilgililere iadesine, 21/01/2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.