MAHKEMESİ : Nazilli 1. Sulh Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 17/04/2014
NUMARASI : 2012/1145-2014/365

Davacı vekili tarafından, davalılar aleyhine 01.07.2011 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkına dayalı tapu tescil istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 17.04.2014 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davacı vekili ile davalı DSİ vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R

Dava, Türk Medeni Kanununun 747. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması isteğine ilişkindir.
Davacı 864 sayılı parsel lehine geçit hakkı kurulmasını talep etmiştir.
Davalı N.. G.. taşınmazdaki ağaçların zarar göreceğini diğer parsellerden geçit hakkı verilmesini talep etmiştir.
Davalı DSİ vekili davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece davanın kabulüne karar vermiştir.
Hükmü davacı ve davalı DSİ vekili temyiz etmiştir.
6100 sayılı HMK’nun “Hüküm, hükmün verilmesi ve tefhimi” başlıklı 294. maddesinde açıklandığı üzere;
“Mahkeme, usule veya esasa ilişkin bir nihai kararla davayı sona erdirir. Yargılama sonunda uyuşmazlığın esası hakkında verilen nihai karar, hükümdür.
Hüküm, yargılamanın sona erdiği duruşmada verilir ve tefhim olunur.”
Aynı yasanın “Hükmün kapsamı” başlıklı 297. maddesi gereğince;
“Hükmün sonuç kısmında, gerekçeye ait herhangi bir söz tekrar edilmeksizin, taleplerden her biri hakkında verilen hükümle, taraflara yüklenen borç ve tanınan hakların, sıra numarası altında; açık, şüphe ve tereddüt uyandırmayacak şekilde gösterilmesi gereklidir.”
Ve, “Hükmün yazılması” başlıklı 298. maddesi gereğince de;
“Gerekçeli karar, tefhim edilen hüküm sonucuna aykırı olamaz.”
Somut olaya gelince, davacı dava dilekçesi ile 864 parsel sayılı taşınmaz lehine genel yola bağlantısı bulunmadığını belirterek geçit tesisi yanında sulama suyu mecra hakkı da geçirilmesini talep ettiği halde mahkemece davanın kabulüne karar vermekle sadece geçit hakkı geçirilmesine karar verildiği görülmüştür.
Temyiz edilen gerekçeli kararın tefhim edilen hüküm sonucuna aykırı  olduğu görülmüştür.
10.4.1992 tarihli ve 1991/7-1992/4 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulu Kararında kısa kararla gerekçeli kararın çelişkili bulunmasının bozma nedeni oluşturacağı, bozmadan sonra mahkemenin önceki kısa kararla bağlı olmasızın çelişkiyi kaldırmak kaydı ile vicdani kanaatine göre karar verebileceği öngörülmüştür.
Bu itibarla gerekçeli karar ile hüküm sonucunun çelişkili olması nedeniyle kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda yazılı nedenlerle; temyiz itirazlarının kabulüyle hükmün BOZULMASINA, bozma nedenine göre sair hususların incelenmesine yer olmadığına, temyiz harcının istek halinde yatırana geri verilmesine, 31.10.2014 tarihinde oybirliği ile karar verildi.