Yargıtay 17. Hukuk Dairesi 2015/5639 Esas 2015/7680 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk Mahkemesi

Taraflar arasındaki tazminat davasının yapılan yargılaması sonunda; kararda yazılı nedenlerden dolayı davanın kısmen kabulüne dair verilen hükmün süresi içinde davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine dosya incelendi, gereği düşünüldü:

-K A R A R-

Davacı vekili, müvekkiline ait iş yerinin davalı şirkete sigortalı olduğunu, 16/09/2002 günü meydana gelen fırtına nedeniyle iş yerinin hasar gördüğünü, davalı sigorta şirketince hasar bedeline ilişkin müvekkiline herhangi bir ödeme yapılmadığını ileri sürerek 6.490,00 TL maddi tazminatın davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiş; 28/11/2011 tarihli, ilk bozmadan sonra sunduğu ıslah dilekçesiyle tazminat talebini 8.392,35 TL"ye yükselttiklerini bildirmiştir.
Davalı vekili, davacının gerçek zarar miktarının daha az olduğunu belirterek davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece yapılan yargılama neticesinde, davanın kabulüne dair verilen kararın davalı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine, Dairemizin 2013/4474 Esas 2014/2056 Karar sayılı ve 18/02/2014 tarihli ilamı ile "bozmadan sonra ıslah yapılamayacağı" gerekçesi ile hükmün ikinci kez bozulmasına karar verilmiştir.
Mahkemece, bozma ilamına uyulmasından sonra, toplanan delillere ve benimsenen bilirkişi raporuna göre, davanın kısmen kabulü ile 5.839,34 TL ve bu miktara uygulanacak ... tutarına 16/10/2002 tarihinden itibaren işleyecek en yüksek banka reeskont faiziyle birlikte davalıdan alınarak davacıya ödenmesine karar verilmiş; hüküm, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

6100 Sayılı HMK"nın geçici 3. maddesi delaletiyle mülga 1086 Sayılı HUMK"nun 427. maddesinde öngörülen temyiz kesinlik sınırı 1.1.2014 tarihinden itibaren 1.890,00 TL"sına çıkartılmıştır.
Mahkemece, davanın kısmen kabulü ile davacı lehine 5.839,34 TL"ye hükmedilmiş olup reddedilen kısım 660,66 TL"dir. Karara karşı sadece davacı vekili temyiz talebinde bulunmuştur. Temyize konu karar, anılan yasanın yürürlüğünden sonra verildiğinden, reddedilen miktara göre davacı yönünden kesin niteliktedir. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay’ca da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden davacı vekilinin temyiz dilekçesinin reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz dilekçesinin, temyize konu edilen miktar itibariyle hükmün davacı yönünden kesin olması nedeniyle REDDİNE, peşin alınan harcın istek halinde temyiz eden davacıya geri verilmesine 25/05/2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.