KARAR

Göçmen kaçakçılığı yapma suçundan sanık ..."in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 79/1-b, 43 ve 52/2. maddeleri uyarınca 3 yıl 9 ay hapis ve 300,00 Türk Lirası adlî para cezaları ile cezalandırılmasına dair Kırklareli 1. Asliye Ceza Mahkemesi"nin 10/12/2013 tarihli ve 2013/86 esas, 2013/445 sayılı kararını kapsayan dosya incelendi.
İstem yazısında: “Benzer bir olaya ilişkin olarak Yargıtay 18. Ceza Dairesi"nin 26/04/2017 tarihli ve 2016/9494 esas, 2017/4630 karar sayılı ilâmında, "... Göçmen kaçakçılığı suçunda, göçmenler suçun mağduru olmayıp, suçun konusunu oluşturduğundan TCK"nın 43. maddesinin uygulanmasının mümkün olmaması..." şeklindeki açıklama karşısında, somut olayda sanık hakkında göçmen kaçakçılığı yapma suçundan hükmedilen cezasından, aynı anda birden fazla göçmen kaçırdığından bahisle 5237 sayılı Kanun"un 43. maddesi gereğince artırım yapılarak fazla ceza tayininde isabet görülmemiştir.” Denilmektedir.
I- Olay:
Şüpheli ... hakkında göçmen kaçakçılığı yapma ithamı ile yürütülen soruşturma sonucunda iddianame düzenlenerek yetkili ve görevli Kırklareli Asliye Ceza Mahkemesi"ne sunulduğu, mahkemenin iddianamenin kabulü kararı ile yargılamaya başlanarak yargılama sonucunda sanığın yokluğunda mahkumiyetine karar verildiği, verilen bu kararın mahalle muhtarına tebliğ edildiği, hükmün, temyiz edilmemesi üzerine Mahkemece 11/02/2014 tarihinde kesinleştirildiği, sanığın Ordu E Tipi Ceza İnfaz Kurumu aracılığı ile yasal haklarını kullanabilmek adına, 18/04/2014 havale tarihli dilekçesi ile gerekçeli kararın kendisine tebliğini istediği, mahkemenin, 21/04/2104 tarihli yazısı ile gerekçeli kararın hükümlü ...’e tebliğini ceza infaz kurumundan istediği, hükümlü ...’in 28/04/2014 havale tarihli dilekçesi ile hakkında verilen işbu mahkumiyet hükmünü temyiz ettiği, bir sonraki gün yani 29/04/2014 tarihinde de ek temyiz mahiyetinde bir talep dilekçesi daha gönderdiği, mahkemenin 13/05/2014 tarihli ek kararı ile hükümlünün temyiz talebinin süre yönünden reddine karar verildiği, bu ek kararın sanığa tebliğ edildiğine ilişkin dosyada bir belge bulunmadığı, hükümlünün bulunduğu cezaevi aracılığı ile 11/07/2014 ve 21/07/2014 tarihli ek kararın temyizi mahiyetindeki dilekçeleri ile ek kararı temyiz ettiği ancak bu taleplerle ilgili mahkemesince yapılan bir işlemin olmadığı, infaz savcılığının hükümlü hakkında kurulan hükümdeki kesin hukuka aykırılık hali nedeni ile infazın durdurulmasını talep ederek hüküm hakkında kanun yararına bozulması talebinde bulunduğu anlaşılmıştır.
II- Hukuksal Değerlendirme:
Sanık hakkında göçmen kaçakçılığı yapma suçundan kurulan mahkumiyet hükmünün 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince yürürlükte olan 1412 sayılı CMUK"nın 305 vd maddeleri gereğince temyiz yasa yoluna tabi olduğu, sanığın aleyhine kurulan mahkumiyet hükmünü 315/2. Maddesi uyarınca 28/04/2014 havale tarihli dilekçesi ile temyiz ettiği, sanık temyizinin süresinde olmama gerekçesi ile mahkemece 13/05/2014 tarihinde reddedildiği, bu ret kararının da sanık tarafından temyiz edildiği, hal böyle iken CMUK’nın 315/2. maddesi uyarınca Yargıtay tarafından hükme bağlanması gerektiği ancak sanığın ek kararı, temyiz dilekçesi hakkında bir işlem yapılmadığı, bu hususta Yargıtay tarafından bir karar verilmeden önce hükmün olağanüstü yasa yolu olan kanun yararına bozma konusu edilemeyeceği anlaşılmakla, tebliğnamedeki talebin bu aşamada reddine karar vermek gerekmiştir.
III- Sonuç ve Karar:
Yukarıda açıklanan nedenlerle;
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"nın düzenlediği tebliğnamedeki düşünce, kanun yararına bozma yoluna konu edilebilecek kesinleşmiş bir karar bulunmadığı anlaşıldığından, CMK"nın 309. maddesi koşullarını taşımayan KANUN YARARINA BOZMA İSTEĞİNİN REDDİNE, dosyanın Yüksek Adalet Bakanlığına sunulmak üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"na TEVDİİNE, 04/02/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.