Mahkemesi :Asliye Hukuk Mahkemesi
(İş Mahkemesi Sıfatıyla)
Dava Türü : Alacak


Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen 22/02/2016 tarihli direnme kararı davalılar vekilleri tarafından temyiz edilmekle temyiz isteğinin süresinde olduğu ve Dairemizin 6352 sayılı Kanunun 40. maddesi ile eklenen 5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanununun geçici 2.maddesi uyarınca öncelikle inceleme yetkisi olduğu anlaşılmakla, dosya incelendi, gereği görüşüldü:
Mahkemenin, “...Fazla mesai ücreti alacağı yönünden; Dinlenen davacı tanıklarından ... mesainin 08:00-17:00 arasında haftada 6 gün çalıştığını, .... ise mesainin haftada 5 gün 08:00-17:00 arasında olduğunu beyan etmişlerdir. Her iki tanık da ayrıca davacının ayda ortalama 3 kez mesaiye kaldığını ortalama mesaisinin bir tanık 6 saat, diğer tanık 12 saat olduğunu beyan etmiştir. 08:00-17:00 arası 9 saatten 1 saat ara dinlenme mahsup edildiğinde günde 8 saatten haftanın 6 gününde 48 saat, 5 gününde ise 40 saat çalışılmaktadır. Tanık beyanları arasında uyum olmadığı ve tanık ...."nin de aynı mahiyette işçilik alacağı davasının olması nedeniyle, davacının fazla mesai alacağı talebinin reddinin gerektiği” gerekçesi ile verdiği kısmen kabul kararı, Dairemizin 30.11.2015 tarih ve 2015/12173 Esas - 2015/23553 Karar sayılı ilamıyla özetle “...Somut olayda, davacı, Belediye"de beyaz masada sosyal işler sorumlusu olarak çalışmıştır. Davacı fazla mesai ücreti talep etmiştir. Dinlenilen davacı tanıklarından biri “davacının çalışma şartları sabah saat 08.00-17.00 arasıydı, ancak haftada 3 kez yaklaşık 4 saat mesaiye kalırdı, öğlen bir saat yemek molası olurdu, çay molası olmazdı, davacı cumartesi pazar günleri de aynı şekilde çalışırdı” derken, diğer davacı tanığı ise “davacının çalışma şartları sabah saat 08.00-17.00 arasıydı, ancak haftada 3 kez yaklaşık 4 saat mesaiye kalırdı, öğlen bir saat yemek molası olurdu, çay molası olmazdı, davacı cumartesi, pazar günleri de aynı şekilde çalışırdı,” demiştir; davalı tanıkları ise davacının haftanın 5 günü çalıştığını bildirmişlerdir. Bu çelişkili tanık beyanları karşısında davacının fazla mesai yaptığını somut bir şekilde ispat ettiği kabul edilemez. Bu nedenle ispat edilemeyen fazla mesai ücreti talebinin reddi gerekirken yazılı şekilde kabulüne karar verilmesi isabetsizdir” gerekçesi ile bozulmuştur.
Mahkemece bozma sonrası yapılan yargılama sonunda, “Yargıtay bozma ilamına mahkememizce katılmak mümkün olmamıştır. Zira; mahkememiz kararında fazla mesai ücreti yönünden davanın reddine karar verildiği halde, Yargıtay Bozma ilamında da Fazla Mesai ücreti alacağının reddi gerektiği yönünde mahkememiz kararı bozulmuştur. Yargıtay 7. Hukuk Dairesince bu hususun bozma sebebi yapılması mahkememizce yerinde görülmediği ” gerekçesiyle önceki kararda direnilmiştir.
Davacının fazla mesai talebinin reddine karar verildiğinin anlaşılmasına ve direnme kararındaki tespitlere göre Dairemizin bozma kararının yerinde olmadığı, direnme kararının doğru olduğu anlaşılmakla dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının yerinde bulunmayan tüm temyiz itirazlarının reddi ile usul ve kanuna uygun olan Asliye Hukuk Mah. (İş Mahkemesi Sıfatı ile) 22/02/2016 tarih 2016/243 Esas, 2016/340 sayılı kararının 5521 sayılı İş Mahkemeleri Kanununun geçici ek ikinci maddesi uyarınca ONANMASINA, aşağıda yazılı temyiz harcının davalılara yükletilmesine, 25/04/2016 gününde oybirliğiyle karar verildi.