Yargıtay 3. Hukuk Dairesi 2013/11324 Esas 2013/14237 Karar Sayılı İlamı

3. Hukuk Dairesi
Esas No: 2013/11324
Karar No: 2013/14237
Karar Tarihi: 09.10.2013

Yargıtay 3. Hukuk Dairesi 2013/11324 Esas 2013/14237 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davalı tarafından temyiz edilen nafaka davasıyla ilgili kararın incelenmesi sonucunda, yoksulluk ve iştirak nafakalarının arttırılması talebiyle dava açılmıştır. Mahkeme davayı kısmen kabul etmiş ve nafakaların belirli bir miktarda arttırılması kararı vermiştir. Ancak, kararda yazılı şekilde hüküm tesisi doğru görülmemiştir, çünkü hükümde nafakanın niteliği ve tarafların mali durumları gibi faktörler hesaba katılmamıştır. Bu nedenle, kararın HUMK.nun 428.maddesi gereğince bozulması gerektiği sonucuna varılmıştır.
Kanun maddeleri: Türk Medeni Kanunu'nun 176/4 maddesi, TMK.nun 4.maddesi, HUMK.nun 428.maddesi.
Türk Medeni Kanunu'nun 176/4 maddesi: Tarafların mali durumlarının değişmesi veya hakkaniyetin gerektirdiği hallerde nafakanın artırılması mümkündür.
Türk Medeni Kanunu'nun 4.maddesi: Hakkaniyete uygun nafaka miktarı belirlenirken, tarafların maddi imkanları ve nafakanın niteliği gibi faktörler dikkate alınmalıdır.
HUMK.nun 428.maddesi: Yargıtay tarafından bozulan kararlar, bir alt mahkemede yeniden görülmek üzere geri gönderilir.

3. Hukuk Dairesi 2013/11324 E. , 2013/14237 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :AİLE MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen nafaka davasının yapılan muhakemesi sonunda mahalli mahkemece verilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmiştir.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü.
Davacı vekili dava dilekçesinde, taraflar arasında görülen ... 1.Aile Mahkemesi"nin 2009/424 E.-2010/665 K.sayılı boşanma ilamı ile davacı kadın ve müşterek çocuk için hükmedilen 275" er TL yoksulluk ve iştirak nafakasının 750 TL’ye artırılmasına karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece; davanın kısmen kabulü ile, iştirak ve yoksulluk nafakalarının 475’er TL’ye yükseltilmesine karar verilmiş, hüküm davalı vekili tarafından süresinde temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuni gerektirici sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, davalının sair temyiz itirazları yerinde değildir.
Türk Medeni Kanunu"nun 176/4 maddesi hükmüne göre; tarafların mali durumlarının değişmesi veya hakkaniyetin gerektirdiği hallerde iradın artırılmasına karar verilebilir. Bu hüküm gereğince mahkemece iradın arttırılması için ya tarafların mali durumlarının değişmesi ya da hakkaniyetin artırımı gerektirmesi gerekmektedir.
Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun 07.10.1998 tarih ve 1998/2–656–688 sayılı Kararında da kabul edildiği gibi yeme, giyinme, barınma, sağlık, ulaşım, kültür (eğitim) gibi bireyin maddi varlığını geliştirmek için zorunlu ve gerekli görülen harcamaları karşılayacak düzeyde geliri olmayanları yoksul kabul etmek gerekir.
Dosya kapsamına göre davacı kadının ev hanımı olduğu, müşterek çocuğun 2001 doğumlu olup ilköğretim okuluna gittiği, davalının ise vergi müfettişi olup aylık 3.000,00 TL maaş aldığı tespit edilmiştir.
Ancak, tarafların sosyal ve ekonomik durumlarına, davacı kadın için hükmedilen en son yoksulluk nafakası miktarına, nafakanın niteliği, ekonomik göstergelerdeki olumsuz değişiklikler ve ... artış oranları dikkate alındığında davacı kadın lehine hükmedilen yoksulluk nafakası miktarının fazla olduğu anlaşılmaktadır.
Bu durumda, mahkemece; nafakanın niteliği ve yukarıda açıklanan nedenlerle TMK.nun 4.maddesi gereğince “hakkaniyete” uygun nafaka miktarına karar verilmesi gerekirken, somut nedenleri ve gerekçeleri açıklanmadan fazla miktarda yoksulluk nafakasına hükmedilmesi doğru görülmemiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA ve peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 09.10.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.