MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

DAVA : Davacı, ilk terfi dönemi olan 15.10.2008 tarihinde bir üst ücret derecesine terfi ettirilmesi gerektiğinin tespiti ile fark ücret, ikramiye, ilave tediye ile yol izni ücreti alacaklarının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme, isteğin reddine karar vermiştir.
Hüküm süresi içinde davacı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı vekili, müvekkilinin toplu iş sözleşmesinin 44. maddesi gereğince nakli takip eden ilk terfi döneminde bir üst ücret derecesine terfi ettirilmesi gerektiğini, parça başından saat ücretine geçilirken esas alınacak ücretin toplu iş sözleşmesinin 130. maddesi gereğince almakta olduğu ücreti olan kök saat ücreti ve kıdem terfi zammı ile oluşan ücreti olduğunun tespit edilmesi gerektiğini, saat ücretine geçirilirken kıdem terfi zammının eklenmemesi sebebiyle emsal ücretin eksik hesap edildiğini, hatalı intibak yapıldığını, başka bir şehre nakil yapılmasına rağmen kullandırılmayan yedi günlük izin ücretinin ödenmesi gerektiğini belirterek ücret, ikramiye, ilave tediye farkı ile yol izin ücretinin davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, toplu iş sözleşmesinin 44. maddesinin söz konusu faslın ana maddesi olmadığını, "işçinin iş yeri ve meslek değişikliği başlıklı 44. madde uyarınca yapılan nakil işlemlerindeki değişikliğin işçiden kaynaklanmadığını, işverenin/iş yerinin ihtiyacından kaynaklandığını, bu nedenle bu maddeye göre yapılan nakil işlemi neticesinde işverenin işçiye bir ücret derecesi vermesinin hüküm altına alındığını, iş yerinin kapatılması başlıklı toplu iş sözleşmesinin 47. maddesinin ise işverenin zorunlu olarak iş yerini kapatması ve kapanan iş yerinde çalışan işçilerin feshin son çare olması ilkesine uygun olarak aynı işverene bağlı başka bir iş yerinde istihdamlarının sağlanabilmesi amacıyla yapılan işçi naklini düzenlediğini, bu düzenlemenin sosyal devlet ilkesinin gereği yapıldığını, işverinin kapanma nedeniyle bir çok külfete katlandığını, bu madde gereğince işverinin çalışan işçilerinin işine son vermek yerine feshin son çare olması ilkesine dayanarak işçinin kendisine bağlı başka bir iş yerinde istihdamını sağlamak amacı ile işçinin naklini yaptığını, bu madde metninde naklin aynı ücret derecesi ile yapılacağının hüküm altına alındığını, toplu iş sözleşmesinin 47. maddesinde nakil nedeniyle ücretli izin verilmesine ilişkin bir düzenleme bulunmadığını belirterek davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, yapılan yargılama sonucunda davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davacının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Taraflar arasındaki uyuşmazlık davacının yol izni alacağı bulunup bulunmadığı noktasındadır.
Kara Kuvvetleri Komutanlığına bağlı Sivas Dikimevi işyerinin kapatılması sebebiyle o dönem yürürlükte bulunan 21. Dönem Toplu İş Sözleşmesinin “İşyerinin Kapatılması” başlıklı 47. maddesine göre davacı işçinin naklinin yapıldığı, bu maddede "İşyerinin kapatılmasından en az 8 hafta önce işveren vekili mevcut işçilerin meslek ve branşları ile ücret derecelerini gösteren bir çizelge ile bağlı olduğu kuvvet komutanlığına müracaat ederek bu işçilerin nakil imkanlarını sorar. Kuvvet Komutanlığı öncelikle kendi bünyesinde bu işçilere nakil imkanı araştırır, gerekirse diğer Kuvvet Komutanlıklarının istekleri de göz önüne alınarak neticeyi işyerine bildirir. İsçiler önerilen işyerlerine nakillerini talep ettikleri taktirde aynı ücret derecesi ile nakilleri yapılabilir, önerilen işyerini kabul etmeyen veya kendisine yeni işyeri önerilmeyen işçilerin kanuni hakları ödenerek iş sözleşmesi feshedilir. Nakle tabi tutulan işçilere Harcırah Kanunu hükümleri uygulanır. İşyerinin veya bazı ünitelerinin kapatılma kararının alınmasını müteakip Sendikaya da bilgi verilir. " şeklinde düzenleme bulunmaktadır.
Mahkemece davacı hakkında toplu iş sözleşmesinin 47. maddesinin uygulanacağı ve bu madde uyarınca yapılan intibakta hata bulunmadığının kabulü ile ücret, ilave tediye ve ikramiye fark alacaklarının bulunmadığının kabulü yerindedir.
Ancak her ne kadar mahkemece yol izin ücreti talebininde reddine karar verilmiş ise de; toplu iş sözleşmesinin 47. maddesinde nakle tabi tutulan işçilere Harcırah Kanunu hükümlerinin uygulanacağı belirtilmiş olması ve Dairemizden seri olarak geçen (Dairemizin 2014/1378 esas sayılı) dava dosyaları birlikte değerlendirildiğinde davacının yol izin ücretine hak kazandığı anlaşılmaktadır. Hal böyle olunca mahkemece yol izin ücretinin hüküm altına alınması gerekli iken yazılı gerekçe ile reddine karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek olması halinde ilgiliye iadesine, 15.12.2016 tarihinde oybirliği ile karar verildi.