Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2016/12014 Esas 2020/237 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İŞ MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

YARGITAY KARARI

A) Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin 17.5.2007-23.5.2014 tarihleri arasında kalite kontrol sorumlusu olarak çalıştığını, aylık net 1.943 TL. maaş aldığını, davacının maaşının bir kısmının elden verildiğini diğer kısmının bankaya yatırıldığını, müvekkilinin çalıştığı dönemde ödenmeyen fazla mesai, genel tatil ve ikramiye alacaklarının ödenmesi için Gebze 2. İş Mahkemesinin 2014/3114 esas sayılı dosyası ile dava açtığını,bu davadan sonra işverenin müvekkiline baskı kurduğunu, siparişlerin azalması gerekçesiyle müvekkilinin iş akdini fesh ettiğini iddia ederek müvekkilinin çalıştığı dönemde oluşan ancak ödenmeyen işçilik alacakları olan kıdem, ihbar, ücret, yıllık izin alacağının davalıdan tahsilini talep etmiştir.
B) Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, dava dilekçesindeki belgelerin kendilerine tebliğ edilmediğini, derdestlik itizarında bulunmuş, kısmi dava açılamayacağını, davacının 1.7.2009-23.5.2014 tarihleri arasında davalı işverenlikte çalıştığını, davacının iş akdinin ekonomik kriz sebebi ile fesh edildiğini,davacının tüm izinlerini kullandığını, davacının son brüt ücretinin 1.493,52TL. olduğunu, faiz başlangıç tarihlerinin yasaya uygun olmadığını savunarak açılan davanın reddini talep etmiştir.
C) Yerel Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve alınan bilirkişi raporuna göre davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
D) Temyiz:
Kararı davalı vekili temyiz etmiştir.
E) Gerekçe:
1- Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davalı vekilinin aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacı dava dilekçesiyle açıkça kullanamadığı ücretli izin süresinin 21 gün olduğunu belirttiği halde Mahkemece HMK.nın 26.maddesindeki taleple bağlılık kuralı ihlal edilerek davacının kullanmadığı izin süresinin 46 gün olarak belirlenmesi ve alacak hesabının bu süreye göre yapılıp hüküm altına alınması hatalıdır.
F) SONUÇ:
Temyiz olunan kararın yukarda yazılı sebepden dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 14/01/2020 gününde oybirliği ile karar verildi.