MAHKEMESİ :Ağır Ceza Mahkemesi
SUÇ : Çocuğun nitelikli cinsel istismarı, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma
HÜKÜM : Mahkumiyet

İlk derece mahkemesince bozma üzerine verilen hükümler temyiz edilmekle başvurunun muhtevası ve inceleme tarihine kadar getirilen kanuni düzenlemeler nazara alınarak dosya tetkik edildi, gereği görüşüldü:
Mağdure vekili ile Bakanlık vekilinin temyiz istemlerinin incelenmesinde;
Hükümlerden sonra Sakarya 2. Sulh Hukuk Mahkemesinin 27.11.2018 gün ve 2018/338 Esas, 2018/1160 Karar sayılı ilamıyla kendisinde hafif-orta derecede mental retardasyon rahatsızlığı bulunan mağdureye atanan vasinin usulüne uygun şekilde tebliğ edilen hükümleri temyiz etmemesi karşısında, akıl zayıflığı nedeniyle tayin edilen vekilin ve 6284 sayılı Ailenin Korunması ve Kadına Karşı Şiddetin Önlenmesine Dair Kanunun 20/2. maddesi uyarınca davaya katılma hakkı bulunan Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığına yokluğunda yapılan yargılamaya ilişkin olarak mahkemelerce re"sen ihbarda bulunulmasının zorunlu olup olmadığı hususunda Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulunca yapılan toplantı sonucunda verilen 13.12.2019 gün ve 2019/6 Esas, 2019/7 sayılı içtihadı birleştirme kararı ile Bakanlığa bildirimde bulunulmasının zorunlu olmadığının kabul edilip, 5271 sayılı CMK"nın 237/2. maddesine göre kanun yolu muhakemesinde davaya katılma talebinde bulunulamayacağının anlaşılması karşısında, Bakanlık vekilinin davaya katılma ve hükümleri temyize hakları bulunmadığından, vaki temyiz istemlerinin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK"nın 317. maddesi uyarınca REDDİNE,
Sanık müdafisinin temyiz isteminin incelenmesine gelince;
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin soruşturma ile kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine,
Ancak;
Tüm dosya kapsamı nazara alındığında, suç tarihinde on yedi yaşında olup hafif-orta derecede mental retardasyonu bulunan mağdurenin maruz kaldığı organ sokma eylemlerinin zora dayalı gerçekleştirildiği hususunda soyut beyan dışında her türlü şüpheden uzak, kesin ve inandırıcı delil bulunmadığı gözetilmeden sanık hakkında 5237 sayılı TCK’nın 103/2.maddesi gereğince belirlenen temel cezanın aynı Kanunun 103/4.maddesi ile artırılması suretiyle sonuç cezanın fazla tayini,Mağdure beyanı, adli rapor ile dosya içeriği birlikte değerlendirildiğinde, mağdurenin hürriyetinden yoksun bırakıldığı sırada sanık tarafından darp edilmesi şeklinde gelişen olayda, mevcut haliyle eylemin 5237 sayılı TCK’nın 109/2. maddesinde düzenlenen cebirle kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunu oluşturduğu gözetilmeden suç vasfının tayininde yanılgıya düşülerek aynı Kanunun 109/1.maddesi ile hüküm kurulması,
Kanuna aykırı, sanık müdafisinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan kurulan hüküm yönünden ceza miktarı itibarıyla kazanılmış hakkı saklı kalmak kaydıyla hükümlerin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK"nın 321 ve 326. maddeleri gereğince BOZULMASINA, 30.11.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.