MAHKEMESİ : Yargıtay 4. Hukuk Dairesi (İlk Derece)

Taraflar arasındaki tazminat davasının yapılan incelemesi sonucunda ilk derece mahkemesi sıfatıyla Yargıtay 4. Hukuk Dairesince;
“DAVA: Dava dilekçesinde, davalı hakimin yargılama sırasında davacıya hakaret ettiği ve mahkumiyet kararı verildiği belirtilerek; 30.000,00-TL manevi tazminata hükmedilmesi, talep ve dava olunmuştur.
CEVAP: Cevap dilekçesinde, davalıya husumet yöneltilemeyeceği ve sorumluluk koşullarının oluşmadığı savunulmuştur.
GEREKÇE: Dava, hakimlerin hukuki sorumluluğu hükümlerine dayalı olarak maddi ve manevi tazminat istemlerine ilişkindir.
Dava şartı niteliğindeki görev sorunu, kendiliğinden ve öncelikle irdelenmeli; davanın Devlet aleyhine açılması hususunun ise, görevli mahkeme tarafından değerlendirilmesi gerektiği belirtilmelidir. (HMK m.114, m.115 ).
Yargılama aşamasında yürürlüğe giren 18/06/2014 gün ve 6545 Sayılı Türk Ceza Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun ile değiştirilen 5271 Sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun 141 ve 142. maddelerinde ceza hakimleri ve Cumhuriyet Savcıları aleyhine yargısal faaliyet nedeni ile açılan tazminat davalarının, zarara uğrayanın oturduğu yer Ağır Ceza Mahkemesi"nde karara bağlanacağı ve yine 6545 Sayılı Yasanın 86.maddesinde bu nedenle açılmış ve Yargıtay incelemesinde bulunan dosyaların esası incelenmeksizin ilgili dairece yetkili Ağır Ceza Mahkemesi"ne gönderileceği düzenlenmiş olmakla, aşağıdaki şekilde görevsizlik kararı vermek gerekmiştir.
HÜKÜM: Açıklanan nedenlerle;
1-Dava dilekçesinde dayanılan eylemin davalının İcra Ceza Mahkemesi Hakimi sıfatıyla bakmakta olduğu dosyaya ilişkin olduğundan, 6545 Sayılı yasanın 70.maddesi ile değişik CMK.nun 141/3.maddesi ile 142. maddesi uyarınca mahkememizin görevsizliğine,
2-Dosyanın talep halinde görevli İstanbul Nöbetçi Ağır Ceza Mahkemesi"ne gönderilmesine,
3-Takdiren para cezası tayinine yer olmadığına,
4-Yargılama giderlerinin görevli mahkemede gözetilmesine,”
dair oybirliği ile verilen 03.11.2015 gün ve 2014/43 E., 2015/66 K. sayılı karar davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

HUKUK GENEL KURULU KARARI

Davalı tarafın temyiz isteminin süresinde olduğunun anlaşılmasından ve dosyadaki tüm kağıtların okunmasından sonra gereği düşünüldü:
Dava, 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun 46. maddesine dayalı tazminat istemine ilişkindir.
Davacı vekili, müvekkilinin Fatih 1. İcra Ceza Mahkemesinde görülen 2008/891 E. sayılı dosyanın 21.05.2009 tarihli duruşmasına müşteki olarak katıldığını, yüzü tamamen açık olduğu halde davalı hakimin müvekkilinden başını tamamen açmasını istediğini, müvekkilinin yüzünün çene altına kadar tamamen açık olduğunu söylemesi üzerine ısrarla başını açması gerektiğini söylediğini ve davacıya baskı yaptığını, bu şekilde davasını yürüteyemeyeceğini söyleyerek inancından dolayı hakaret ettiğini, kişilik haklarına alenen saldırıda bulunduğunu, davalının bu fiili nedeniyle yargılandığını, Yargıtay 4. Ceza Dairesinin (İlk Derece Mahkemesi Sıfatıyla) 02/05/2013 tarihli 2012/8 E. 2013/4 K. sayılı ilamı ile mahkumiyetine ve hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına karar verildiğini, Yargıtay 4. Ceza Dairesinin kararında sanığın TCK’nın 125/3-b maddesine göre hakaret suçunu mağdurun mensup olduğu dinin emir ve yasaklarına uygun davranmasından dolayı işlediğini kabul ederek hakaret suçunun ağırlaştırılmış halinden ceza verdiğini, ayrıca TCK’nın 125/4. maddesine göre alenen işlendiğinden bahisle cezasını artırdığını, müvekkilinin hakkını aramak için gittiği, adalet beklediği yargılama makamı önünde dini inançları ve kılık kıyafeti nedeniyle haksız bir saldırıya uğradığını, saldırı nedeniyle üzüntü yaşadığını, bu olay nedeniyle ayrıca yargılama sürecinde yıprandığını ileri sürerek 30.000,00 TL manevi tazminatın haksız fiil tarihi olan 21.05.2009 tarihinden itibaren yasal faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı hâkim vekili Anayasanın 125. ve 129/5. maddeleri ile Devlet Memurları Kanununun 13/1. maddesinde düzenlenen "Memurlar ve diğer kamu görevlilerinin yetkilerini kullanırken işledikleri kusurlardan doğan tazminat davalarının idare aleyhine açılabileceği" şeklindeki açık mevzuat gereğince davanın öncelikle husumet yönünden reddine karar verilmesi gerektiğini, diğer taraftan müvekkili hakkında verilen mahkumiyet kararının hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına karar verilmiş olmasına göre müvekkili hakkındaki maddi vakıanın kesin biçimde gerçekleştiğinin kabul edilemeyeceğini, maddi anlamda kesinleşmiş bir karar olmadığını, maddi olayın davacı tarafça izah edildiği şekilde gelişmediğini, talep edilen manevi tazminatın miktarının fahiş olup zenginleşme amacı taşıdığını belirterek davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Özel dairece yukarıda başlık bölümüne alınan gerekçe ile 6545 sayılı Yasa ile değişik CMK’nın 141 ve 142. maddesi uyarınca mahkemenin görevsizliğine, dosyanın talep halinde görevli İstanbul Nöbetçi Ağır Ceza Mahkemesine gönderilmesine karar verilmiştir.
Dosyadaki tutanak ve kanıtlara, bilgi ve belgelere, daire kararında açıklanan gerektirici nedenlere, delillerin değerlendirilmesinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, usul ve yasaya uygun olduğu tespit edilen Yargıtay 4. Hukuk Dairesinin ilk derece mahkemesi sıfatıyla verdiği kararın onanması gerekir.
SONUÇ: Davalı vekilinin temyiz itirazlarının reddi ile Yargıtay 4. Hukuk Dairesinin ilk derece mahkemesi sıfatıyla verdiği kararın yukarıda açıklanan nedenlerle ONANMASINA, karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere 31.05.2017 gününde oybirliği ile karar verildi.