Yargıtay 8. Ceza Dairesi 2019/17034 Esas 2022/13735 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma, fuhuşa teşvik
HÜKÜMLER : Mahkumiyet



Gereği görüşülüp düşünüldü:
7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10/2. maddesinin, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, bu adrese tebliğ yapılması gerektiği, dosya kapsamına göre yokluğunda verilen kararın, sanıkların doğrudan MERNİS adreslerine Kanun’un 21/2. maddesine göre tebliğ edildiği anlaşılmakla, yapılan tebligatın usulsüz olduğu; sanıkların 17.11.2015 tarihli temyiz istemlerinin öğrenme üzerine süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
1- Sanıklar hakkında fuhuşa teşvik suçundan kurulan hükme yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Yapılan yargılamaya, dosya içeriğine, toplanıp karar yerinde gösterilen ve değerlendirilen delillere, oluşa ve mahkemenin soruşturma sonucunda oluşan inanç ve takdirine, suçun oluşumuna ve niteliğine uygun kabul ve uygulamasına, hukuka uygun, yasal ve yeterli olarak açıklanan gerekçeye göre, sanıkların, atılı suçu işlemediği, haksız yere ceza verildiğine ilişkin yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükümlerin ONANMASINA,
2- Sanıklar hakkında kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan verilen mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Yapılan yargılamaya göre yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
a) Sanıkların, mağdurlarla birlikte yaşadıkları ikamette, aralarında çıkan tartışma sonrası evin kapısını kilitlemek suretiyle evden ayrıldıkları olayda, aynı suçu, tek bir fiille, birden fazla mağdureye karşı gerçekleştirdiği gözetilerek, sanıklar hakkında TCK'nın 43/2. maddesi uyarınca zincirleme suç hükümlerinin uygulanması gerektiği nazara alınmadan, yazılı şekilde mağdure sayısınca hüküm kurularak fazla ceza tayini,
b) Sanıklar hakkında TCK.nın 109/1. maddesi uyarınca tayin olunan 1 yıl 6 ay hapis cezasından TCK'nın 109/3-a-b maddesi uyarınca yapılan yarı oranında artırım sonucu 2 yıl 12 ay hapis cezası yerine 3 yıl hapis cezası olarak belirlenmesi,
Yasaya aykırı, sanıkların temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi uyarınca uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK.nın 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, 06.10.2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.