Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2017/3034 Esas 2019/131 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada ... 4. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce verilen 24/03/2017 tarih ve 2016/125-2017/98 sayılı kararın Yargıtayca incelenmesinin davalı vekili tarafından istenildiği ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davacının davalı bankadan kullandığı krediler nedeniyle davalı bankanın haksız kesintiler yaptığını, fazlaya ilişkin haklarının saklı kalması kaydıyla davacıdan haksız olarak kesilen kredi masraflarından 1.300,00 TL"nin davalı bankadan yasal faizi ile birlikte tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, dosyadaki mevcut belgeler ile bilirkişi raporu birlikte değerlendirildiğinde, davalı bankanın tahsil etmiş olduğu toplam 5.226,66 TL"lik kesinti masraflarını, hangi zorunlu giderlere harcadığını belgelerle ispat edemediği, davalı bankanın davacıdan masraf adı altında ücret talep etmesinin usul ve yasaya uygun olmadığı, davalı bankanın sadece kredinin verilmesi için zorunlu olan masrafları tüketiciden isteyebileceği, kredi verilmesi için gereken zorunlu masrafların neler olduğu konusunda ispat yükünün davalı bankaya ait olduğu, davalı bankanın masraf, vs. gibi adlar altında yeniden ücret talep etmesinin 4077 sayılı yasaya uygun olmadığı gerekçeleriyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Mahkemece, ihtilafın tüketici kredisi değil, ticari kredi niteliğinde olduğuna dair Yargıtay 13. Hukuk Dairesi’nin 2015/40873 Esas ve 2016/6150 Karar no’lu bozma ilamına uyulmasına rağmen, yeniden Tüketici Kanunu hükümlerine göre sonuca ulaşılması, doğru olmamıştır. Ayrıca davacının sözleşmede açıkça belirlenen komisyon oran ve tutarının sözleşmeye rağmen fazla tahsil edildiği yönünde bir iddiasının bulunmadığı da gözetildiğinde, davalı bankanın sözleşme çerçevesinde tahsil etmiş olduğu komisyon, masraf ve ücretin davacıya iadesine karar verilmesi doğru olmamıştır. Mahkemece anılan sebeplerle davanın reddine karar verilmesi gerekirken yazılı gerekçeyle davanın kabulüne karar verilmesi bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile kararın davalı yararına BOZULMASINA, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 08/01/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.