Taraflar arasında görülen davada;
Davacılar, eski 177 ada 35 parsel, yeni 196 ada 28 parsel sayılı taşınmazın Eyüp Belediye Başkanlığınca İ.B."ya tahsis edilmesinden sonra satış vaadi sözleşmeleri ile birkaç el değiştirdikten sonra yine satış vaadi sözleşmesi ile kendilerinin satın aldıklarını, davalının hiçbir hukuki hak ve dayanağı olmadan 1999 yılından bu yana taşınmazı işgal ettiğini, kendilerine hiçbir kullanım bedeli ödenmediğini ileri sürüp, elatmanın önlenmesi ve ecrimisil, itirazın iptali ve icra inkal tazminatı istemişlerdir.
Davalı, Hazine adına kayıtlı olan taşınmazın mülkiyetinin Eyüp Belediyesine geçtiğine dair kesinleşmiş mahkeme kararı bulunduğunu, davacıların taşınmazla ayni veya şahsi bağlantılarının olmadığı bildirip davanın reddini savunmuş, İ.İ.K."nun 67.maddesi uyarınca davacının kötü niyet tazminatına hükmedilmesini istemiştir.
Mahkemece, dosya kapsamı nazara alınarak davanın reddine karar verilmiştir.
Karar, davacı vekili ve davalı tarafından süresinde temyiz edilmiş olmakla; Tetkik Hakimi .raporu okundu, düşüncesi alındı. Dosya incelendi, gereği görüşülüp, düşünüldü.
Dava, elatmanın önlenmesi, ecrimisil, itirazın iptali ve icra inkar tazminatı isteklerine ilişkindir.
Mahkemece, davanın reddine karar verilmiştir.
Dosya içeriği ve toplanan delillerden; özellikle noksanın tamamlanması yoluyla getirtilen belgelerden tapu tahsis belgeli yeri, davacıların satış vaadi sözleşmesi ile devir ve teslim aldıkları, yargılama sırasında 196 ada 28 parsel sayılı taşınmazın 26.7.2007 tarihinde hükmen Eyüp Belediye Başkanlığı adına tescilinden sonra tevhid, ifraz ve imar uygulamaları sonucunda oluşan 196 ada 75 parsel sayılı taşınmazı davacıların 9.11.2010 tarihinde Eyüp Belediye Başkanlığından 1/2"şer paylarla satın alma yoluyla edindikleri, davacılardan S. A."ın daha sonra 23.11.2010 tarihinde payını davacı K.ile dava dışı S.."a seviyen sattığı anlaşılmaktadır.
Bilindiği gibi; dava açıldıktan sonrada sınırlayıcı bir neden bulunmadığı takdirde dava konusu malın veya hakkın üçüncü kişilere devredilebilmesi tasarruf serbestisi kuralının bir gereği,hak sahibi veya malik olmanında doğal bir sonucudur.Usul Hukukumuzda da ayrık durumlar dışında dava konusu mal veya hakkın davanın devamı sırasında devredilebileceği kabul edilmiş HUMK.nun l86.maddesinde dava konusunun taraflarca üçüncü kişiye devir ve temliki halinde yapılacak usulü işlemler düzenlenmiştir.Söz konusu madde hükmüne göre iki taraftan biri dava konusunu (müddeabihi) bir başkasına temlik ettiği takdirde diğer taraf seçim hakkını kullanmakta dilerse temlik eden ile olan davasını takipten vazgeçerek davayı devralan kişiye yöneltmekte, dilerse davasına temlik eden kişi hakkında tazminat davası olarak devam edebilmektedir.
Kendiliğinden (resen) gözetilmesi zorunlu bulunan bu usul kuralına göre,mahkemece diğer yana seçimlik hakkı hatırlatılarak davaya hangi kişi hakkında devam edeceği sorulmalı,sonucuna göre işlem yapılmalıdır.
Somut olaya gelince; davacı Sadık"ın payını dava açıldıktan sonra (yargılama sırasında) üçüncü kişilere devrettiği kayden sabittir.
O halde, HUMK."nun 186.maddesinde öngörülen usulü işlemlerin yerine getirilmesi, ondan sonra işin esası hakkında bir karar verilmesi gerekeceği kuşkusuzdur.
Öte yandan, kararların gerekçeli olma zorunluluğu vardır. mahkemece yazılan kararda, dosyaya toplanan belgeler ve delillerin açıklanması ötesinde kararın gerekçe içerdiğini söyleyebilme olanağı yoktur.
Anayasanın 141. maddesi hükmü gereği bütün mahkemelerin her türlü kararlarının gerekçeli olarak yazılması zorunludur. Tarafların tüm delilleri toplanıp, tetkik edildikten ve H.U.M.K.’nun 376. maddesine göre son sözleri dinlenip duruşmanın bittiği bildirildikten sonra hakimin, aynı yasanın 388. maddesi uyarınca kararını gerekçesi ile birlikte (tam olarak) yazması ve hüküm sonucunu 489. madde de öngörülen biçimde tevhim etmesi asıldır.
Hükmün Sonuç bölümünde de istek sonuçlarından her biri hakkında taraflara yüklenen borç ve hakların birer birer açıkça şüphe ve tereddüt uyandırmayacak biçimde yazılması zorunludur.
Mahkemece, kurulan hükmün Anayasa ve Usul Yasasının değinilen hükümlerine uygun olmadığı anlaşılmaktadır.
Hal böyle olunca, tarafların temyiz itirazları yerindedir. Kabulüyle hükmün açıklanan nedenlerden ötürü H.U.M.K.’nun 428. maddesi gereğince BOZULMASINA, bozma nedenine göre öteki hususların şimdilik incelenmesine yer olmadığına, peşin alınan harcın temyiz edene geri verilmesine, 23.2.2011 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.