Taksirle yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2014/7825 Esas 2014/15859 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/4, 22/3, 62, 50/1-a, 52/2-4, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet, sürücü belgesinin geri alınması

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii ve mahalli Cumhuriyet savcısı tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Mahkemenin 29.05.2013 tarihli asıl kararını vererek dosyadan el çektikten sonra, katılanlar vekilinin 19.08.2013 tarihli dilekçe ile şikayetlerinden vazgeçmesi üzerine, asıl kararın ortadan kaldırılmasına ilişkin 23.08.2013 tarihli ek kararın hukuki değerden yoksun olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
1-Mahalli Cumhuriyet savcısının temyiz isteminin incelenmesinde ;
Ayrıntıları Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 06.11.2007 gün ve 167/222 sayılı kararında belirtildiği üzere Ağır Ceza Mahkemesi nezdindeki Cumhuriyet savcılarının yargı çevresindeki Asliye ve Sulh Ceza Mahkemelerinin hükümlerine karşı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 310. maddesi gereğince tefhim tarihinden itibaren bir ay içinde temyiz kanun yoluna başvurabilecekleri, temyiz süresinin görüldü ile değil tefhimle başlayacağı 23.08.2013 tarihinde verilen ek karara karşı 08.10.2013 tarihinde yapılan temyiz isteminin süresinde olmadığı anlaşılmakla, mahalli Cumhuriyet savcısının temyiz isteminin 1412 sayılı CMUK"un 310 ve 317. maddeleri uyarınca isteme uygun olarak REDDİNE;
2-Sanık müdafinin temyiz isteminin incelenmesine gelince;
TCK"nın 89. maddesinde hükme bağlanan taksirle yaralama suçu aynı maddenin 5. fıkrası gereğince 1. fıkrası kapsamı dışında bulunan bilinçli taksir hali hariç şikayete tabi olup, şikayetçilerin, hükümden sonra, temyiz aşamasında, feragate yetkili vekilleri aracılığıyla verdiği 19.08.2013 havale tarihli dilekçe ile sanığa yönelik şikayetlerinden vazgeçtiği, sanığın da mahalli Cumhuriyet savcısının temyizine cevap dilekçesi ile vazgeçmeden haberdar olduğu ve vazgeçmenin kabul edildiği anlaşılmakla, hükmün 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, yeniden yargılama gerektirmeyen bu hususta aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, sanık hakkındaki davanın TCK"nın 73/4. ve CMK"nın 223. maddeleri gereğince DÜŞMESİNE, 26.06.2014 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.