5607 Sayılı Kanuna Aykırılık - Yargıtay 19. Ceza Dairesi 2019/8235 Esas 2021/4138 Karar Sayılı İlamı

19. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/8235
Karar No: 2021/4138
Karar Tarihi: 12.04.2021

5607 Sayılı Kanuna Aykırılık - Yargıtay 19. Ceza Dairesi 2019/8235 Esas 2021/4138 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi'nde görülen davada sanık, 5607 sayılı Kanuna aykırılık suçundan dolayı mahkum edilmiştir. Ancak, temyiz incelemesinde hüküm bozulmuştur. Gerekçeli kararda şu noktalar vurgulanmaktadır:
- Sanığın beraat hükmüne yönelik katılan vekilinin temyiz istemi reddedilmiştir, çünkü yeterli nedenler bulunmamıştır.
- Sanık hakkında kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz istemi incelenmiştir, ancak 5612 sayılı Kanun'un 61. maddesiyle yapılan değişiklikler göz önünde bulundurulmalıdır. Bu değişiklikler, sanık lehine hükümler içermektedir.
- Suç tarihine göre sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanması da hatalıdır.
- Hüküm, 1412 sayılı CMUK'nun 321. maddesi gereğince bozulmuştur.
Kanun maddeleri detaylı bir şekilde şunlardır: 5607 sayılı Kanun'un 3/22. maddesine eklenen düzenlemeler, 7242 sayılı Kanun'un 61. maddesi ve değiştirilen 5607 sayılı Kanun'un 5/2. maddesi, 5237 sayılı TCK'nin 7. maddesi ve 7242 sayılı Kanun'un 63. maddesi ile 5607 sayılı Kanun'a eklenen geçici 12. maddenin 2. fıkrasıdır.

19. Ceza Dairesi 2019/8235 E. , 2021/4138 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : 5607 Sayılı Kanuna Aykırılık
HÜKÜMLER : Beraat, Mahkumiyet

Yerel Mahkemece verilen hükümler temyiz edilmekle; başvurunun süresi, kararın niteliği ve suç tarihine göre dosya incelendi, gereği görüşülüp düşünüldü:
Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre,
A- Sanık ... hakkında kurulan beraat hükmüne yönelik katılan vekilinin temyiz isteminin incelenmesinde;
Eyleme ve yükletilen suça yönelik katılan vekilinin temyiz nedenleri yerinde görülmediğinden, tebliğnameye uygun olarak, TEMYİZ DAVASININ ESASTAN REDDİYLE HÜKMÜN ONANMASINA,
B- Sanık ... hakkında kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
Başkaca nedenler yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1- Hükümden sonra 15.04.2020 tarihli Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun"un 61. maddesi ile 5607 sayılı Kanun"un 3/22. maddesine eklenen "Eşyanın değerinin hafif olması halinde verilecek cezalar yarısına kadar, pek hafif olması halinde ise üçte birine kadar indirilir." şeklinde düzenlemenin sanık lehine hükümler içerdiği, yine aynı Kanun"un 62. maddesi ile değiştirilen 5607 sayılı Kanun"un 5/2. maddesine eklenen fıkra uyarınca kovuşturma aşamasında etkin pişmanlık uygulamasının olanaklı hale geldiği anlaşılmakla, 5237 sayılı TCK"nin 7. maddesi ve 7242 sayılı Kanun"un 63. maddesi ile 5607 sayılı Kanun"a eklenen geçici 12. maddenin 2. fıkrası mucibince ilgili hükümlerin uygulanma koşullarının bulunup bulunmadığı araştırılarak sonucuna göre sanığın hukuki durumunun yerel mahkemece yeniden değerlendirilmesi zorunluluğu,
2- Kasıtlı suçtan hapis cezasına mahkumiyetin kanuni sonucu olarak sanık hakkında 5237 sayılı TCK"nın 53. maddesi uyarınca hak yoksunluklarına hükmedilmiş ise de, 24/11/2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanan Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarih ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı ile anılan maddenin bazı hükümlerinin iptal edilmiş olması nedeniyle yeniden değerlendirme yapılması zorunluluğu,
3- Sanığın tekerrüre esas alınan mahkumiyet kararının 03/12/2009 tarihinde infaz edilerek, TCK’nun 58/2. maddesinde belirtilen 3 yıllık sürenin 03/12/2012 tarihinde dolması nedeniyle tekerrüre esas alınamayacağı gözetilmeden sanık hakkında tekerrür hükümlerinin uygulanması,
Kanuna aykırı ve sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden HÜKMÜN, 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, yargılamanın bozma öncesi aşamadan başlayarak sürdürülüp sonuçlandırılmak üzere dosyanın mahkemesine gönderilmesine, 12/04/2021 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.