MAHKEMESİ :TİCARET MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada İstanbul 13. Asliye Ticaret Mahkemesi"nce bozmaya uyularak verilen 27.12.2018 tarih ve 2018/1092-2018/1262 sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesinin duruşmalı olarak davacı vekili tarafından istenildiği ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, duruşma için belirlenen 15.12.2020 günü başkaca gelen olmadığı yoklama ile anlaşılıp hazır bulunan davacı vekili Av.... dinlenildikten sonra duruşmalı işlerin yoğunluğu ve süre darlığından ötürü işin incelenerek karara bağlanması ileriye bırakıldı. Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlenildikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, bayilik sözleşmesinin haksız fesih edildiğini ileri sürerek kâr mahrumiyeti ve cezai şartın davalıdan tahsilini istemiştir.
Davalı, davacının taleplerinin fahiş olduğunu, cezai şart ve kâr mahrumiyeti hesaplama yönteminin net olmadığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece verilen, 51.978,65 TL kâr mahrumiyeti, 49.652,85 TL cezai şart alacağının davalıdan tahsiline ilişkin 04.04.2012 tarihli ilk hüküm, Yargıtay (kapatılan) 19. Hukuk Dairesi’nin 2012/10691 esas ve 2013/7215 karar sayılı ve 22.04.2013 tarihli ilamı ile bozulmuş, anılan bu bozma ilamına uyularak yapılan yargılama neticesinde 270.438,86 TL kar mahrumiyeti, 99.305,70 TL cezai şart alacağının davalıdan tahsiline ilişkin kurulan 10.11.2015 tarihli ikinci hüküm ise Yargıtay (kapatılan) 19. Hukuk Dairesi’nin 2016/7936 esas ve 2016/14612 karar sayılı ve 10.11.2016 tarihli ilamı ile bozulmuştur. Mahkemece en son bozma ilamına uyularak yapılan yargılama neticesinde hükmün kesinleşen kısımlarının tekrarıyla ifadesi kullanılarak 270.438,86 TL kar mahrumiyeti, 99.305,70 TL cezai şart alacağının davalıdan tahsiline davalı yararına reddedilen cezai şart için vekalet ücreti verilmesine yer olmadığına karar verilmiştir.
Dava, bayilik sözleşmesinin haksız feshi nedeniyle cezai şart ve kâr mahrumiyeti istemine ilişkindir.
Her ne kadar mahkemece en son bozma ilamına uyularak hükmün kesinleşen kısımlarının tekrarıyla ifadesi kullanılarak 270.438,86 TL kar mahrumiyeti, 99.305,70 TL cezai şart alacağının davalıdan tahsiline karar verilmiş ise de, kar mahrumiyeti açısından kurulan hüküm uyulan bozma kararı içeriğine uygun olmamıştır. Mahkemece işbu bozma ilamına uyulmakla davacı yararına usuli müktesep hak oluşmuştur. Davacı yararına oluşan usuli müktesep hak gözetilerek bozma ilamında açıklandığı şekilde, taraflar arasındaki sözleşmenin 32. ve 33. maddelerinde bayinin haksız eylemleri nedeniyle fesih halinde tedarikçi firmanın hem kar mahrumiyeti hem de cezai şartı isteyebileceği kararlaştırıldığına göre bu talepleri ayrı ayrı değerlendirilip kar mahrumiyeti alacağından cezai şart indirimi yapılmaksızın karar verilmesi gerekirken, kar mahrumiyetinden cezai şart indirimi yapılarak karar verilmesi doğru olmamış, hükmün bu nedenle bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, takdir olunan 3.050,00 TL duruşma vekalet ücretinin davalıdan alınarak davacıya verilmesine, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davacıya iadesine, 17.12.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.