MAHKEMESİ :İcra Hukuk Mahkemesi

Şikayetçi tarafından “İcra memuru işleminin iptali” istemi üzerine yapılan yargılama sonunda Sungurlu İcra (Hukuk) Mahkemesince şikayetin reddine dair verilen 18.03.2014 gün ve 2014/10 E., 2014/11 K. sayılı kararın temyizen incelenmesi şikayetçi-alacaklı vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 12. Hukuk Dairesinin 15.05.2014 gün ve 2014/11528 E., 2014/14507 K. sayılı kararı ile,
"...Sair temyiz itirazları yerinde değil ise de;
İpoteğin paraya çevrilmesi yoluyla takipte alacaklı banka, tahsil harcı ve cezaevi harcından muaf olduğunu ileri sürerek şikayet yoluyla icra mahkemesine başvurmuş, mahkemece istemin reddine karar verilmiştir.
4603 Sayılı Yasa ile, Türkiye Cumhuriyeti Ziraat Bankası, Türkiye Halk Bankası ve Türkiye Emlak Bankası, çağdaş bankacılığın ve uluslararası rekabetin gereklerine göre çalışmalarını ve özelleştirmeye hazırlanmalarını sağlayacak şekilde yeniden yapılanmaya tâbi tutulmuştur.
5230 Sayılı Pamukbank Türk Anonim Şirketinin Türkiye Halk Bankası Anonim Şirketine Devri Ve Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına İlişkin Kanun"un 11.maddesinde; 4603 Sayılı Kanuna tâbi bankalarca yeniden yapılandırma sürecinde açılmış veya açılacak dava ve takipler sonuçlandırılıncaya kadar, 492 Sayılı Harçlar Kanunu"nun 2, 23 ve 29. maddelerinin ve 2548 Sayılı Ceza Evleriyle Mahkeme Binaları İnşası Karşılığı Olarak Alınacak Harçlar ve Mahkumlara Ödettirilecek Yiyecek Bedelleri Hakkında Kanunun 1. maddesi hükümlerinin uygulanmayacağı düzenlemesi yer almaktadır.
Bu durumda şikayetçi banka cezaevi harcından muaf olduğundan mahkemece bu yöne ilişkin şikayetin kabulü gerekirken istemin tümden reddi yönünde hüküm tesisi isabetsizdir..."
gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda, mahkemece önceki kararda direnilmiştir.


HUKUK GENEL KURULU KARARI

Hukuk Genel Kurulunca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
İstek, kanuna aykırı olarak tahsil edildiği ileri sürülen harcın iadesi istemine ilişkindir.
Hukuk Genel Kurulunda yapılan görüşmeler sırasında işin esasa girilmeden önce müddeabihin miktarı itibariyle direnme kararına karşı temyiz yolunun açık olup olmadığı hususu önsorun olarak öncelikle tartışılmıştır.
Bilindiği gibi 2004 sayılı İcra ve İflas Kanunu’nun temyizi olanaklı kararları düzenleyen 363. maddesinin birinci fıkrasının son cümlesinde yer alan “yüzmilyon” ibaresi 30.07.2003 gün ve 25184 sayılı Resmi Gazetede yayımlanarak yürürlüğe giren 17.07.2003 tarih ve 4949 sayılı Kanunun 101. maddesi ile “iki milyar” olarak değiştirilmiştir.
Aynı Kanunun 102. maddesi ile İcra ve İflas Kanunu’na Ek Madde 1 eklenmiş; maddenin birinci fıkrasında parasal sınırların her takvim yılı başında artışa tabi olacağı ve artış şekli açıklanmış, ikinci fıkrasında da “363 ncü maddenin yukarıdaki fıkra uyarınca her takvim yılı başından olmak üzere uygulanan parasal sınırın artışına ilişkin hükmü, artışın yürürlüğe girdiği tarihten önce İcra Tetkik Merciince nihai olarak karara bağlanmış olan davalar ile Yargıtay’ın bozma kararı üzerine yeniden bakılan davalarda uygulanmaz” hükmüne yer verilmiştir.
Kısaca anılan Kanun 30.07.2003 tarihinden itibaren temyiz (kesinlik) sınırını 2.000.000.000-TL (2.000,00-TL) olarak belirlemiş; her takvim yılı başından itibaren uygulanan bu parasal sınıra ilişkin artışların ise artışın yürürlüğe girdiği tarihten önce nihai olarak karara bağlanmış davalar ile Yargıtay bozma kararı üzerine yeniden bakılan davalarda uygulanmayacağı hükmünü getirmiştir.
Buna göre kesinlik sınırına kanunla getirilen ilk artış, bir ayrık durum gösterilmeden Kanunun yayımı tarihi itibariyle uygulanır hale gelmişken, daha sonra her takvim yılı başında Ek Madde 1 uyarınca yapılacak artışların nihai olarak karara bağlanmış ve bozma kararı üzerine yeniden bakılan davalarda uygulanmayacağı açıkça ifade edilmiştir.
Bir mahkeme kararının temyiz edilip edilemeyeceği belirlenirken temyiz hakkının doğduğu (kararın verildiği) tarihteki hukuksal durum esas alınmalı, karar tarihinde yürürlükte bulunan kanun hükmü temyiz sınırı yönünden hangi düzenlemeyi içeriyor ise ona bağlı kalınmalıdır. Buradaki "karar" teriminin, Yerel Mahkemenin, Özel Daire bozmasına karşı verdiği direnme kararını da kapsayacağında duraksama bulunmamaktadır.
Somut olayın açıklanan hükümler karşısında değerlendirilmesine gelince;
Şikayetçi-alacaklı vekili tarafından genel kredi sözleşmesinden doğan alacağın tahsili amacıyla, dava dışı borçlu İlker Kayalı mirasçıları hakkında ipoteğin paraya çevrilmesi yoluyla girişilen icra takibi esnasında ipotekli taşınmazın satışa çıkarıldığını, Bilal Şalış isimli kişi tarafından taşınmazın ihale yolu ile satın alındığını, ancak taşınmazın satışı nedeniyle 8.913,90-TL tahsil harcı ve 1.566,50-TL cezaevi harcı alındığını, müvekkili bankanın bu harçlardan muaf olduğunu belirterek tahsil ve cezaevi harcı alınmasına yönelik icra müdürü kararının kaldırılmasına karar verilmesini şikayet yolu ile talep edildiği, mahkemece her iki talebin de reddedilmesi üzerine şikayetçi-alacaklı vekilinin temyizi üzerine Özel Dairece sair temyiz itirazları reddedilerek yerel mahkeme kararının cezaevi harcına ilişkin bölümünün bozulmasına karar verilmesi üzerine, Yerel mahkemece cezaevi harcına yönelik bozma kararına karşı direnilmesine karar verilmiştir.
Mahkemenin 18.03.2014 tarihli önceki hükmü ile 15.05.2014 tarihli bozma ve 24.06.2014 tarihli direnme kararlarının içeriğine göre Hukuk Genel Kurulu önüne gelen uyuşmazlığa konu alacak miktarı toplam 1.566,50-TL’dir.
01.01.2014 tarihinden itibaren İcra (Hukuk) Mahkemelerinde uygulanacak temyiz (kesinlik) sınırı 5.440,00-TL olup, direnme kararının verildiği 24.06.2014 tarihinde de bu miktar geçerlidir.
Direnme yolu ile Hukuk Genel Kurulu önüne gelen uyuşmazlık; şikayetçi-alacaklı Türkiye Halk Bankası A.Ş.’nin, 5230 sayılı Yasanın 11. maddesi düzenlemesi karşısında, şikayete konu cezaevi harcından muaf olup olmadığı noktasında toplanmakta olup, temyize konu edilen de bu husustur.
Bu haliyle müddeabih 1.566,50-TL den ibarettir.
Direnme kararının verildiği 24.06.2014 tarihinde, İcra Mahkemesi kararlarına karşı temyiz (kesinlik) sınırı 5.440,00-TL olmakla; 1.566,50-TL açık biçimde temyiz edilebilirlik sınırı altında olduğundan anılan karara karşı temyiz yoluna gidilmesi miktar itibariyle mümkün değildir.
Hal böyle olunca, şikayetçi-alacaklı vekilinin temyiz isteminin reddi gerekir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenle şikayetçi-alacaklı vekilinin temyiz isteminin miktardan REDDİNE istek halinde temyiz peşin harcın yatırana geri verilmesine, karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere 19.04.2017 gününde oybirliği ile karar verildi.