MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 22. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 6. Asliye Ticaret Mahkemesince verilen 28.12.2016 tarih ve 2014/1786 E- 2016/762 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin kabulüne dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 22. Hukuk Dairesi"nce verilen 25.12.2018 tarih ve 2017/553 E- 2018/2059 K. sayılı kararın Yargıtay"ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe, layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davacının davalıdan sondaj boruları satın aldığını, davacı ile davalı arasındaki ticari ilişkinin ilk olarak davalının davacıya fatura kesmesi ve daha sonra davacının ödeme yapması ile başladığını, bu cari hesap ilişkisi süresince davacının satın aldığı mala karşılık davalıya fazladan ödeme yaptığını, bu ödemelerin karşılığı olan malın davalı tarafından teslim edilmemesine rağmen bedelin de iade edilmediğini ileri sürerek, cari hesap ilişki süresince davalıya verdiği 30.01.2015 keşide tarihli, 10.000 TL bedelli çek yönünden borçlu olmadığının tespiti ile davalıya fazladan ödenen 303.127,42 TL alacağın davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, davacının davalıya ödemeler yaptığını, ancak yapılan ödemelerin borca karşılık olduğunu, davacının aksi yöndeki iddialarını ispatlamakla yükümlü olduğunu savunarak davanın reddini talep etmiştir.
İlk derece mahkemesince, yapılan yargılama, toplanan deliller ve mahkemece alınan bilirkişi raporuna göre, davacı tarafından fazladan yapılan ödemelerin avans mahiyetinde yapıldığına dair yazılı delilin dosyaya sunulmadığı, yemin deliline dayanılmadığı, bu nedenle davacı vekilinin yapılan ödemelerin avans mahiyetinde olduğunu ispat edemediği, bu nedenle davacı tarafından yapılan ödemelerin borca karşılık yapıldığının kabul edilmesi gerektiği gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiş, hükme karşı davacı vekilince istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
Bölge Adliye Mahkemesince yapılan yargılama ve ticari defter ve kayıtlar üzerinde yapılan inceleme sonucunda düzenlenen bilirkişi raporlarına göre, tarafların arasında mal alım satım ilişkisi olduğu, dolayısıyla davalının davacıya, davacının gönderdiği bedel kadar mal teslim ettiğini yazılı delillerle kanıtlaması gerektiği, oysa hem ilk derece mahkemesince hem istinaf mahkemesince alınan raporlarda davacının davalıya ödediği miktar ile davalının davacıya teslim ettiği mal bedeli arasındaki farkın 330.563,95 TL olduğunun tespit edildiği, 10.000 TL bedelli çekin de bu miktar dahilinde olduğu, davacının fazladan ödediği miktara ilişkin sevk irsaliyeli fatura düzenlenmediğinin davalının kabulünde olduğu, bu durumda davalının fazladan ödenen miktara karşılık mal teslim ettiğini yazılı delillerle kanıtlayamadığı, davalının yemin deliline dayanmadığı gerekçesiyle davacının talebiyle bağlı kalınarak davacının istinaf başvurusunun kabulü ile usul ve yasaya uygun bulunan mahkeme kararının kaldırılarak, davanın kabulüne, dava konusu olan 30/01/2015 keşide tarihli, 10.000,00 TL bedelli çekten dolayı davacının davalıya borçlu olmadığının tespitine, 303.127,42 TL alacağın dava tarihinden itibaren işleyecek avans faizi ile birlikte davalıdan tahsili ile davacıya ödenmesine karar verilmiş olup hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara kararın dayandığı delillerle gerektirici sebeplere, delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, davalı vekilinin yerinde görülmeyen bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, dosyanın ilk derece mahkemesine, karar örneğinin bölge adliye mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 16.213,07 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalıdan alınmasına, 15.12.2020 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.