Yargıtay 7. Ceza Dairesi 2021/20733 Esas 2022/5388 Karar Sayılı İlamı

5809 sayılı Elektronik Haberleşme Kanunu’na aykırılık suçundan sanık ...'in, anılan Kanunun 56/4. maddesi yollamasıyla aynı Kanunun 63/10, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 62 ve 52. maddeleri gereğince 820,00 Türk Lirası adli para cezası ile cezalandırılmasına dair GAZİOSMANPAŞA 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 01/07/2020 tarihli ve 2020/202 esas, 2020/520 sayılı kararı aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığından verilen 29/04/2021 tarihli kanun yararına bozma istemini içeren dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 21/06/2021 tarihli ve KYB. 2021/67060 sayılı ihbarnamesi ile daireye verilmekle okundu.
Mezkür ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre, soruşturma aşamasında sanığa 12/10/2019 tarihli önödeme önerisine ilişkin kararın 28/10/2019 tarihinde tebliğ edildiği, sanığın yasal süresi içerisinde önödeme ihtarına uymadığı gerekçesiyle ... Cumhuriyet Başsavcılığınca sanık hakkında 29/01/2020 tarihli iddianame tanzim edilmesi üzerine, Gaziosmanpaşa 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 01/07/2020 tarihli kararı ile sanığın mahkumiyetine dair karar verilmiş ise de;
Gaziosmanpaşa 1. Asliye Ceza Mahkemesinin 01/07/2020 tarihli kararından önce, Gaziosmanpaşa Cumhuriyet Başsavcılığının 29/01/2019 tarihli iddianamesinden sonra, 24/10/2019 tarihinde 30928 sayılı Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 7188 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun ile 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun 75 inci maddesinin birinci fıkrasına birinci cümlesinden sonra gelmek üzere; "Failin on gün içinde talep etmesi koşuluyla bu miktarın birer ay ara ile üç eşit taksit hâlinde ödenmesine Cumhuriyet savcısı tarafından karar verilir. Taksitlerin süresinde ödenmemesi hâlinde önödeme hükümsüz kalır ve soruşturmaya devam edilir." şeklinde bir düzenleme eklenmesine rağmen, soruşturma aşamasında sanığa tebliğ edilen 12/10/2019 tarihli ön edeme emrini müteakip, Mahkemesince 7188 sayılı Kanun uyarınca önödeme hususuyla ilgili olarak taksit miktarlarına ve ödeme şekline ilişkin getirilen düzenlemelere yönelik açıklamaların yer alacağı, yeni bir ödeme emrinin sanığa tebliğ edilmesi gerektiği gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmemiş ve 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozmaya atfen ihbar olunmuş bulunmakla Türk Milleti adına gereği görüşülüp düşünüldü;
Kanun yararına bozmaya konu dava dosyası incelendiğinde; 7201 sayılı Tebligat Kanununun 10. maddesine 11/01/2011 tarih ve 6099 sayılı Kanunun 3. maddesi ile eklenen "bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması halinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır" hükmü karşısında sanık ...’in MERNİS adresine doğrudan 7201 sayılı Tebligat Kanununun 21/2. maddesi uyarınca önödeme ihtarı tebliğinin usule aykırı olduğunun anlaşılması nedeniyle bu hususun kanun yararına bozma konusu yapılıp yapılmayacağının takdiri için dosyanın Adalet Bakanlığına gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 21/03/2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.