Yargıtay 14. Hukuk Dairesi 2012/14956 Esas 2013/1664 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Sulh Hukuk Mahkemesi

Davacı vekili tarafından, davalılar aleyhine 19.09.2011 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 03.10.2012 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı ... ve ... vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R
Davacı, 35 parsel sayılı taşınmazı yararına davalılara ait 29 ve 40 parsel sayılı taşınmazlardan geçit hakkı kurulmasını istemiştir.
Davalı 40 parsel sayılı taşınmaz maliki ... ve ... davanın reddini savunmuş, diğer davalılar duruşmalara katılmamış ve cevap dilekçesi vermemişlerdir.
Mahkemece. 35 parsel sayılı taşınmaz yararına 40 parsel sayılı taşınmazdan geçit hakkı kurulmasına karar verilmiştir.
Karar, 40 parsel sayılı taşınmaz malikleri tarafından temyiz edilmiştir.
Türk Medeni Kanununun 747/2 maddesi gereğince geçit isteği, önceki mülkiyet ve yol durumuna göre en uygun komşuya, bu şekilde ihtiyacın karşılanmaması halinde geçit tesisinden en az zarar görecek olana yöneltilmelidir. Zira geçit hakkı taşınmaz mülkiyetini sınırlayan bir irtifak hakkı olmakla birlikte, özünü komşuluk hukukundan alır. Bunun doğal sonucu olarak yol saptanırken komşuluk hukuku ilkeleri gözetilmelidir. Geçit ihtiyacının nedeni, taşınmazın niteliği ile bu ihtiyacın nasıl ve hangi araçlarla karşılanacağı davacının sübjektif arzularına göre değil, objektif esaslara uygun olarak belirlenmeli, taşınmaz mülkiyetinin sınırlandırılması konusunda genel bir ilke olan fedakârlığın denkleştirilmesi prensibi dikkatten kaçırılmamalıdır.
Mahkemece, aleyhine geçit hakkı kurulmasına karar verilen 40 parsel sayılı taşınmazdan kurulacak geçit hakkının en kısa ve en az zarar verecek
alternatif olduğu belirtilmek suretiyle aleyhine geçit hakkı tesis edilmiş ise de yukarıda açıklandığı gibi geçit hakkı kurulurken tarafların sübjektif arzularına göre değil fedakârlığın denkleştirilmesi ilkesi prensibi esas alınmak suretiyle tesis edilmelidir.
Somut olayda; aleyhine geçit hakkı kurulan 40 parsel sayılı taşınmaz 596,30 metrekare, alternatif olarak belirlenen 29 parsel sayılı taşınmaz ise 4436,30 metrekare yüzölçümündedir. Teknik bilirkişiler tarafından düzenlenen 28.05.2012 tarihli rapor ve ekindeki krokide iki numaralı alternatif olarak belirlenen ve 29 parsel sayılı taşınmazdan geçen güzergâh fedakârlığın denkleştirilmesi ve taşınmazların ekonomik kullanımı ilkesine daha uygundur. Geçit hakkının 29 parsel sayılı taşınmazdan geçen bu güzergahtan kurulması gerekirken yazılı gerekçe ile 40 parsel sayılı taşınmazdan kurulması doğru görülmemiş, bu nedenle kararın bozulması gerekmiştir.
Kabule göre de, davanın niteliği gereği yargılama giderlerinin davacı üzerinde bırakılması gerekirken davalılar aleyhine yargılama giderlerinden olan vekalet ücreti taktiri doğru görülmemiştir.
SONUÇ: Temyiz itirazlarının yukarıda açıklanan nedenlerle kabulü ile kararın BOZULMASINA, peşin yatırılan temyiz harcının istek halinde yatırana iadesine, 07.02.2013 tarihinde oy birliği ile karar verildi.