Yargıtay 8. Ceza Dairesi 2022/4596 Esas 2022/19530 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kişiyi hürriyetinden yoksun kılma
HÜKÜM : Mahkumiyet

Gereği görüşülüp düşünüldü:
Ceza Genel Kurulu'nun 05.10.2010 gün 2010/9-172 Esas 2010/185 Karar, 16.05.2019 gün ... Karar ve 28.05.2020 gün, ... Karar sayılı kararlarında da vurgulandığı üzere; Yargıtayca verilen bozma kararı üzerine dosyanın gönderildiği ilk derece mahkemelerince yeni bir duruşma günü tayin edilecek ve ilgililer duruşmaya çağrılıp bozmaya karşı diyecekleri sorulduktan sonra bozma ilamına uyulup uyulmaması yönünde bir karar verilecektir. Yerel mahkemenin, göreve ilişkin olanlar dışındaki bozma ilamına uyma ya da direnme kararlarından birisini verebilmesi mümkün olup öğretide buna “bozmadan sonraki serbestlik kuralı” adı verilmiştir. Maddenin üçüncü fıkrasında mahkemenin bozma kararına ısrar hakkı olduğu vurgulandıktan sonra, ısrar üzerine Yargıtay Ceza Genel Kurulunca verilen kararlara uymanın zorunlu olduğuna işaret edilmiştir. Aynı maddenin son fıkrasında ise sınırlı biçimde uygulanabilecek olan "cezayı aleyhe değiştirememe" veya "aleyhte düzeltme yasağı" kabul edilerek yalnız sanık veya onun lehine ilgililer tarafından temyiz davası açıldığında, bozma üzerine yeniden kurulan hükümde belirlenen ceza ve sonucun önceki hükümle belirlenen cezadan ve sonuçtan daha ağır olamayacağı hüküm altına alınmıştır.
"Bozmadan sonra serbestlik kuralı" uyarınca bozma kararına uyma ya da direnme kararlarından birini verme konusunda serbest olan ilk derece mahkemelerinin Özel Dairelerinin bozma kararlarına uymayı tercih etmeleri durumunda, bu kez “uymadan sonraki serbestlik kuralı” devreye girecektir. Serbestlik kuralı, ceza muhakemesinde maddi gerçeğin araştırılması ve en isabetli kararın verilmesi amacının zorunlu bir sonucu olup mahkemenin bozma kararına uyulmasına karar verdikten sonra da sanığın hukuki durumunu yeniden serbestçe değerlendirme hak ve yetkisi bulunmaktadır. Temyiz edilen önceki hüküm bozma kararı verilmesiyle ortadan kalkmış olduğundan, yerel mahkemece
önceki karardan farklı olarak, suçun sübutu ve niteliği de dahil olmak üzere sanığın hukuki durumuyla ilgili tüm hususlarda, CMK.nın 217. maddesi uyarınca ulaşılan vicdani kanaat doğrultusunda serbestçe karar verilebilecektir. Nitekim, Yargıtay Özel Daireleri tarafından da ilk temyiz incelemesinde yerinde görülerek bozma konusu yapılmayan hususlar, lüzumu halinde hükmün yeniden temyizen incelenmesi sırasında bozma konusu yapılabilmekte, hatta ilk bozma kararından tamamen farklı olacak şekilde bozma kararı verilebilmektedir.
Diğer yandan, Ceza Genel Kurulunun istikrar kazanmış pek çok kararında; uyma kararının dönülebilecek bir ara kararı niteliğinde olmayıp davanın esasına etkili olan kararlardan olduğu, bozmaya uymakla, yerel mahkemenin bozma kararında gösterilen esaslara göre işlem yapıp karar verme ödevi doğduğu, sonradan bu kararın bir kısmından veya tamamından açıkça ya da örtülü olarak geri dönülerek ilk hükmün aynen veya yeniden kurulmasının, uyma kararının hüküm ve sonuçlarını ortadan kaldırmayacağı, bu nedenle bozmaya uyan yerel mahkemenin dönülemez nitelikteki bu karardan sonradan dönerek, önceki hükmünde direnmesinin isabetsiz olduğu açıklanmıştır.
Bu açıklamalar ışığında somut olay değerlendirildiğinde; sanığın, 2013 yılı Mart aylarında, önceden tanıştığı mağdureyi bir şey konuşacağım bahanesi ile aracına bindirdiği ve araç içerisinde mağdurun içeciğine ilaç koymak sureti ile kendi evine götürdüğü ve burada mağduru üç ay boyunca rızası hilafına zorla tuttuğu, aynı yılın Haziran ayında mağdurun, evvelden tanıdığı müşteki ... ile anlaşarak, sanığın evinden kaçıp evlenme amacıyla Raif’in evinde kalmaya başladığı, bir süre ...’le bu evde kaldığı anlaşılmakla; mağdurun nerede olduğunu arayan sanığın, Mart ayından başlayıp üç ay süre ile mağduru evinde tutma eyleminin kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçunu oluşturduğu belirlenmiştir. Sanığın evinden ayrılıp ...’le kalan mağduru bu defa suç tarihinde Raif’in evinden zorla götürmeye çalışması biçimindeki ikinci fiilinin ise kişiyi hürriyetinden yoksun bırakma suçuna teşebbüs niteliğinde olduğu belirlenmiştir. Dava konusu edilen ve açıklanan iki ayrı fiilden dolayı, ilkinden tamamlanmış suç, ikincisinden ise teşebbüs aşamasında kalmış suç hükümlerine göre uygulama yapılması gerektiği belirtildiği ancak sanığın temyiz isteminin sadece 11.07.2013 tarihli kişiyi hürriyetinden yoksun kılma suçundan verilen mahkumiyet hükmüne yönelik olduğu; sanığın 2013 yılı mart ayındaki ilk eylemi nedeniyle verilen beraat kararına yönelik aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, dosya içeriğine, toplanıp karar yerinde gösterilen ve değerlendirilen delillere, oluşa ve mahkemenin soruşturma sonucunda oluşan inanç ve takdirine, suçun oluşumuna ve niteliğine uygun kabul ve uygulamasına, hukuka uygun, yasal ve yeterli olarak açıklanan gerekçeye göre; sanığın, suç kastına yönelik ve yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA, 21.12.2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.