MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Vergi Usul Kanununa muhalefet
HÜKÜM : Mahkumiyet

Sanık hakkında “2012 takvim yılında sahte müstahsil makbuzu ve sahte fatura düzenleme“ suçunu işlediği iddiasıyla açılan kamu davasında; Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulu‘nun 08.11.2018 tarihli 2018/427 Esas ve 2018/517 Karar sayılı ilamı ile sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarında suça konu faturaların, 213 sayılı VUK‘nin 230. maddesine göre yalnızca unsurlarının tespiti amacıyla incelenmesinde zorunluluk bulunmadığının anlaşılması ile sanığın savunmasında suçlamaları kabul etmemesine karşın, ... tarafından tanzim edilen 12.03.2013 tarihli ve 2013/A-2242/22 sayılı vergi suçu raporu ve eklerinde, sanığın yeterli miktarda deposu, işçisi, aracı bulunmadığı halde 2012 takvim yılında 37.861.407,05 TL bedelinde hububat alışı karşılığında müstahsil makbuzu ile aynı dönemde KDV dahil toplam 44.581.501 TL bedelli satış faturası düzenlediğinin belirlenmesi, mal alışlarının büyük çoğunluğu Şubat-Mart ve Nisan aylarında gerçekleşmesine rağmen, satışların Haziran-Ağustos-Eylül-Ekim ve Kasım aylarında yapılması, aradan geçen dönemde hububatı depolayacak bir alana sahip olmaması ve sanığın yüksek tutardaki alım-satımlarının tamamını nakit olarak gerçekleştirdiğini beyan ederek herhangi bir ödeme belgesi ibraz edememesi karşısında, 5271 sayılı CMK’nin 217. maddesi uyarınca duruşmadan edindiği kanaate göre delilleri değerlendirip sanık hakkında “2012 takvim yılında sahte belge düzenleme” suçundan mahkûmiyet kararı veren mahkemenin takdir ve kabulünde bir isabetsizlik görülmediğinden tebliğnamedeki bozma isteyen düşünceye iştirak edilmemiş; sanığın aynı takvim yılı içerisinde
birden fazla sahte belge düzenleme şeklindeki eylemlerine ilişkin olarak, TCK‘nin 43. maddesi uyarınca zincirleme suç hükümleri uygulanmayarak eksik ceza tayini aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamış; gerekçeli karar başlığında “2012“ şeklinde eksik gösterilen suç tarihinin, dosya içerisinde yer alan ayrıntılı fatura bilgileri uyarınca “07.11.2012“ olarak mahallinde düzeltilmesi ile 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin uygulanmasında, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Toplanan deliller karar yerinde incelenip sanığa yüklenen suçun sübutu kabul, soruşturma ve kovuşturma sonuçlarına uygun şekilde vasfı tayin edilmiş, cezayı azaltan nedenin nitelik ve derecesi takdir kılınmış, incelenen dosyaya göre verilen hükümde eleştiri dışında bir isabetsizlik görülmemiş olduğundan sanığın yerinde görülmeyen temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA, 18.02.2019 tarihinde oy birliği ile karar verildi.