Mahkemesi :Ceza Dairesi
Dava : 466 sayılı Kanun gereğince tazminat
Hüküm : İstinaf başvurusunun esastan reddi

Davacının tazminat talebinin reddine ilişkin hükme yönelik, Samsun Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesi tarafından yapılan istinaf incelemesi sonucunda 07.12.2016 tarihli, 2016/207 Esas, 2016/176 Karar sayılı " istinaf başvurusunun esastan reddine " ilişkin kararı davacı tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Gerekçeli karar başlığında, “18.07.2016” olan dava tarihinin “20.07.2016” olarak gösterilmesi mahallinde düzeltilmesi mümkün yazım yanlışlığı olarak kabul edilmiştir.
Tazminat talebinin dayanağı olan T.C. K.K.K. Ankara Askeri Mahkemesinin 2005/96 Esas – 2005/131 Karar sayılı ceza dosyası kapsamında, davacının firar suçundan 13.02.2002 – 19.02.2002 tarihleri arasında 7 gün gözaltında kaldığı, yapılan yargılama sonunda beraatine hükmedildiği, beraat hükmünün 10.06.2005 tarihinde kesinleştiği, gözaltı tarihi itibariyle davanın yürürlükte bulunan 466 sayılı Kanuna tabi olduğu anlaşılmakla;
Davacının 100.000 TL maddi, 120.000 TL manevi tazminatın ödenmesi talebine ilişkin söz konusu davada, yerel mahkemece, davacı hakkında 04.04.2005 tarihinde verilen hükmün 10.06.2005 tarihinde kesinleştiği, CMK’nın 142/1. maddesinde 1 yıllık süre geçtikten sonra dava açıldığı gerekçesi ile davanın reddine karar verilmesi üzerine davacı tarafından yapılan istinaf başvurusu üzerine Bölge Adliye Mahkemesince yapılan istinaf incelemesi sonucunda istinaf başvurusunun esastan reddine karar verildiği görülmekle;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.05.2019 tarih, 2017/12-535 Esas, 2019/422 ve 2017/12-536 Esas, 2019/423 Karar sayılı kararlarında vurgulandığı üzere 466 sayılı Kanuna tabi olan tazminat davalarında dava açma süresinin kesinleşmiş kararın davacıya tebliğ edilmediği ve davacının haberdar olduğuna ilişkin bir belgeye rastlanılmadığı durumlarda, davacının yokluğunda verilmiş kararın karar tarihinden itibaren 3 ay 10 yıllık sürenin geçmesi sonucu dava açma hakkının kaybedileceğinin belirtilmesi karşısında, 04.04.2005 tarihinde davacının yokluğunda verilen beraat hükmüne karşı 04.07.2015 tarihine karar açılması gereken tazminat davasının 18.07.2016 tarihinde açılması nedeniyle, 466 sayılı Kanun gereğince 3 ay 10 yıllık süre geçtiği gerekçesi ile davanın reddine karar verilmesi gerekirken, CMK’nın 142/1. maddesi gereğince 1 yıllık süre geçtikten sonra davanın açıldığı gerekçesi ile davanın reddine karar verilmesi soncu itibariyle doğru olduğundan bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, davacının mağduriyetinin giderilmesi için kararın bozulması geektiğine ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, usul ve Kanuna uygun bulunan Samsun Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesinin 07.12.2016 tarihli, 2016/207 Esas, 2016/176 Karar sayılı istinaf başvurusunun esastan reddine ilişkin karara karşı yapılan temyiz isteminin isteme uygun olarak 5271 sayılı CMK"nın 302/1. maddesi uyarınca ESASTAN REDDİNE; 5271 sayılı CMK"nın 7165 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ve Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanunun 8. maddesi ile değişik 304/1. maddesi uyarınca, dosyanın gereği için Ünye Ağır Ceza Mahkemesine; kararın bir örneğinin de Samsun Bölge Adliye Mahkemesi 3. Ceza Dairesine iletilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına GÖNDERİLMESİNE, 11.10.2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.