Yargıtay 7. Hukuk Dairesi 2015/1072 Esas 2016/8119 Karar Sayılı İlamı

7. Hukuk Dairesi
Esas No: 2015/1072
Karar No: 2016/8119
Karar Tarihi: 13.04.2016

Yargıtay 7. Hukuk Dairesi 2015/1072 Esas 2016/8119 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Davacı, emekli olarak işten ayrıldıktan sonra kıdem tazminatı talep etti. Davalı ise kıdem tazminatının ödendiğini iddia ederek davayı reddetti. Mahkeme, davanın kısmen kabulüne karar verdi. Ancak, davacının işyerindeki hizmet süresi konusunda uyuşmazlık olduğu belirtildi. Bilirkişi raporunda, davacının işe başlama tarihi kabul edildi ve hizmet süresi belirlendi. Ancak, daha önce yapılan hizmet tespiti davasında, davacının kuruma bildirilmeyen çalışmaları olduğu tespit edilmişti. Dosya kapsamı ve kesinleşen hizmet tespiti davası dikkate alındığında, davacının çalışma süresi daha uzundu ve mahkemenin verdiği karar hatalıydı. Mahkeme kararı bozuldu.
Kanun Maddeleri: İş Kanunu (4857) - Madde 14, Madde 17, Madde 18, Madde 21, Madde 22, Madde 39.

7. Hukuk Dairesi 2015/1072 E. , 2016/8119 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Asliye Hukuk Mahkemesi
(İş Mahkemesi Sıfatıyla)
Dava Türü : Alacak

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1-Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazlarının reddine,
2-Davacı vekili, davacının emekli olarak işten ayrıldığını öne sürerek kıdem tazminatının tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili, davacıya kıdem tazminatının ödendiğini savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Taraflar arasında davacının hizmet süresi hususunda uyuşmazlık bulunmaktadır.
Somut olayda; davacı dava dilekçesinde 01.01.1995 tarihinden itibaren davalı işyerinde çalışmaya başladığını ileri sürmüştür. Mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda da davacının 01.01.1995 tarihinden itibaren davalı işyerinde çalışmaya başladığı kabul edilmiş ve hizmet süresi 18 yıl 3 ay 17 gün olarak belirlenmiştir. Davacının açtığı hizmet tespiti davasında Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi"nin 2012/17 E. - 2012/91 K. sayılı kararı ile davacının davalı ..."nda 15.02.1995-31.12.1999 tarihleri arasında 1551 gün ve 17.01.2000-30.04.2004 tarihleri arasında 1292 gün olmak üzere toplam 2843 gün kuruma bildirilmeyen çalışmalarının olduğu tespit edilmiş ve bu karar onanarak kesinleşmiştir. Davacıya ait hizmet döküm cetvelinde, davacının 15.02.1995 tarihinden itibaren davalı işyerinde çalışmaya başladığı görülmüştür. Dosya kapsamı ve kesinleşen hizmet tespiti davası dikkate alındığında davacının 15.02.1995 tarihinden itibaren davalı işyerinde çalıştığı ve davalı işyerinde geçen toplam çalışma süresinin 6193 gün olduğu anlaşılmakta olup davacının davalı işyerinde geçen çalışma süresinin 18 yıl 3 ay 13 gün olarak tespit edilmesi ve işçilik alacaklarının hesabında bu sürenin esas alınmış olması hatalı olmuştur.
Ayrıca kabule göre de, mahkemece hükme esas alınan bilirkişi raporunda 01.01.1995-14.03.2013 tarihleri arasındaki çalışma süresi 18 yıl 3 ay 17 gün olarak tespit edilmiş isede bu tarihler arasındaki çalışma süresi 18 yıl 2 ay 13 günü aşmamakta olup, karar bu yönüyle de doğru değildir.
Mahkemece bu hususlar gözetilmeden karar verilmesi bozma nedenidir.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine, 13.04.2016 gününde oybirliği ile karar verildi.