MAHKEMESİ :Sulh Hukuk Mahkemesi


Davacı tarafından, davalılar aleyhine 26.08.2010 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın reddine dair verilen 12.09.2011 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davacı tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
K A R A R
Davacı, 830 parsel sayılı taşınmazı yararına davalılara ait 4347 parsel sayılı taşınmazdan geçit hakkı kurulmasını istemiştir.
Davalılar, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, yapılan keşif sonucu en uygun alternatif olarak 4004 parsel sayılı taşınmazın doğu sınırından geçen güzergah olduğunun belirlendiği, davacının bu güzergahtan geçit kurulmasını istemediği gerekçesi ile davanın reddine karar verilmiştir.
Hükmü, davacı temyiz etmiştir.
Türk Medeni Kanununun 747/2 maddesi gereğince geçit isteği, önceki mülkiyet ve yol durumuna göre en uygun komşuya, bu şekilde ihtiyacın karşılanmaması halinde geçit tesisinden en az zarar görecek olana yöneltilmelidir. Zira geçit hakkı taşınmaz mülkiyetini sınırlayan bir irtifak hakkı olmakla birlikte, özünü komşuluk hukukundan alır. Bunun doğal sonucu olarak yol saptanırken komşuluk hukuku ilkeleri gözetilmelidir. Geçit gereksiniminin nedeni, taşınmazın niteliği ile bu gereksinimin nasıl ve hangi araçlarla karşılanacağı davacının sübjektif arzularına göre değil, objektif esaslara uygun olarak belirlenmeli, taşınmaz mülkiyetinin sınırlandırılması konusunda genel bir ilke olan fedakârlığın denkleştirilmesi prensibi dikkatten kaçırılmamalıdır.
Uygun güzergâh saptanırken önemle üzerinde durulması gereken diğer bir yön ise, aleyhine geçit kurulan taşınmaz veya taşınmazların kullanım şekli ve bütünlüğünün bozulmamasıdır. Şayet başka türlü geçit tesisi olanaklı değil ise bunun gerekçesi kararda açıkça gösterilmelidir.
Somut olayda, mahkemece en uygun alternatif olarak belirlenen 4004 parsel sayılı taşınmazın yüzölçümü geçit talep edilen 4347 parsel sayılı taşınmazdan çok daha küçük olup bu parselden kurulacak geçit hakkı yukarıda açıklanan fedakarlığın denkleştirilmesi ilkesine uygun değildir. Yapılan keşif sırasında 4347 parsel sayılı taşınmazın güney sınırında sulama kanalı ve kanalın servis yolu bulunduğu anlaşılmıştır. Bu durumda mahkemece yapılması gereken iş, kanal servis yolunun kullanılmasında sakınca olup olmadığı D.S.İ.den sorularak sakınca bulunmadığının bildirilmesi halinde 26.04.2011 tarihli bilirkişi rapor ve krokisinde (B) harfi ile işaretli güzergah fedakarlığın denkleştirilmesi ilkesine daha uygun olacağından geçidin buradan, servis yolunun kullanılmasının sakıncalı olacağının bildirilmesi halinde ise, 4347 parsel sayılı taşınmazın bilirkişi raporunda (B) ile işaretli kesimden ve bu güzergahı takip ederek aynı taşınmazın güney sınırını takip etmek suretiyle genel yola ulaşacak güzergah fedakarlığın denkleştirilmesi ilkesine daha uygun olacağından teknik bilirkişiler aracılığı ile açıklanan bu güzergah incelenerek sonucuna göre karar verilmelidir.
Mahkemece açıklanan bu yönler nazara alınmadan davanın reddi doğru olmadığından karar bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz itirazlarının yukarıda açıklanan nedenlerle kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan temyiz harcının yatırana iadesine, 07.02.2012 tarihinde oy birliği ile karar verildi.