MAHKEMESİ :SULH HUKUK MAHKEMESİ

Davacı tarafından, davalılar aleyhine 22.05.2009 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 05.07.2011 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı ... tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:

K A R A R

Davacı, 103 ada 21 parsel sayılı taşınmazı yararına davalılara ait 103 ada 24 parsel sayılı taşınmazdan geçit hakkı kurulmasını istemiştir.
Davalı ..., davacının kadim yolu bulunduğunu savunmuştur. Diğer davalılar duruşmalara katılmamış ve cevap dilekçesi vermemişlerdir.
Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Hükmü, davalı ... temyiz etmiştir.
Türk Medeni Kanununun 747/2 maddesi gereğince geçit isteği, önceki mülkiyet ve yol durumuna göre en uygun komşuya, bu şekilde ihtiyacın karşılanmaması halinde geçit tesisinden en az zarar görecek olana yöneltilmelidir. Zira geçit hakkı taşınmaz mülkiyetini sınırlayan bir irtifak hakkı olmakla birlikte, özünü komşuluk hukukundan alır. Bunun doğal sonucu olarak yol saptanırken komşuluk hukuku ilkeleri gözetilmelidir. Geçit gereksiniminin nedeni, taşınmazın niteliği ile bu gereksinimin nasıl ve hangi araçlarla karşılanacağı davacının sübjektif arzularına göre değil, objektif esaslara uygun olarak belirlenmeli, taşınmaz mülkiyetinin sınırlandırılması konusunda genel bir ilke olan fedakârlığın denkleştirilmesi prensibi dikkatten kaçırılmamalıdır.
Uygun güzergâh saptanırken önemle üzerinde durulması gereken diğer bir yön ise, aleyhine geçit kurulan taşınmaz veya taşınmazların kullanım şekli ve bütünlüğünün bozulmamasıdır. Şayet başka türlü geçit tesisi olanaklı değil ise bunun gerekçesi kararda açıkça gösterilmelidir.
Somut olayda, yapılan keşif sonucu 4 ayrı alternatif belirlenerek bunlardan davacının menfaatine en uygun olan davalılara ait 24 parsel sayılı taşınmazdan geçit hakkı kurulmasına karar verilmiş ise de, yukarıda açıklandığı gibi geçit hakkı kurulurken davacının sübjektif arzularına göre değil, objektif esaslara göre belirlenmeli ve fedakârlığın denkleştirilmesi ilkesi gözden kaçırılmamalıdır. Geçit güzergâhının tamamının davalılara ait 24 parsel sayılı taşınmazdan geçmesi davacının menfaatine daha uygun ise de, fedakârlığın denkleştirilmesi ilkesine aykırıdır. Dosya kapsamına, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre 20, 19 ve 17 no’lu parsellerin doğu sınırı ile 24 parsel sayılı taşınmazın kuzey sınırından geçen ve bilirkişi raporunda 2 no’lu güzergah olarak belirlenen yer yukarıda açıklanan fedakarlığın denkleştirilmesi ilkesine daha uygundur. Mahkemece bu durumda yapılması gereken iş, davacıya 20, 19, 17 parsel sayılı taşınmaz maliklerini usul ekonomisi açısından harcını da vermek suretiyle davaya dahil etmesi için süre vermek, davaya dahil edildikleri taktirde davacı parseli yararına açıklanan güzergahtan geçit hakkı kurmak olmalıdır.
Mahkemece bu yön nazara alınmadan davanın kabulü doğru olmadığından karar bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz itirazlarının yukarıda açıklanan nedenlerle kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan temyiz harcının istek halinde yatırana iadesine, 31.01.2012 tarihinde oybirliği ile karar verildi.