Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 22/3, 89/2-b, 62/1, CMK"nın 326/son, TCK"nın 52/2-4, 53/6. maddeleri uyarınca mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık ve katılan vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
5271 sayılı CMK"nın 251. ve devamı maddeleri gözetildiğinde basit yargılama usulünün uygulanıp uygulanmayacağı hususunda takdirin hakime bırakıldığı ve bozma sonrası yapılan 02.02.2021 tarihli duruşmada basit yargılama usulünün uygulanmasına yer olmadığına karar verilmiş olduğu anlaşılmakla, tebliğnamede bu yönde bozma öneren görüşe iştirak edilmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih 2017/463 esas 2018/20 karar sayılı ve 23/01/2018 tarih 2015/962 esas 2018/16 karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi yerine 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin uygulanması bozma nedeni yapılmamıştır.
Dosya kapsamına göre, olay günü gündüz vakti iki şeritli bölünmüş yolda sanığın sevk ve idaresindeki otomobil ile ters istikamete ait yolda ilerleyerek karşıya geçiş yaptığı sırada doğru yönde seyreden katılanın sevk ve idaresindeki motosiklet ile çarpışmaları neticesinde katılanın 4. derece kemik kırığı ile yaralanması şeklinde meydana gelen olayda, sanığın asli kusurlu olduğunun kabulü ile mahkumiyet kararı verilmesi bakımından mahkemenin takdirinde isabetsizlik görülmemiştir.
Bozma ilamına uyularak yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, katılan vekilinin kusura, eksik incelemeye, ceza miktarına, lehe hükümlerin uygulanmaması gerektiğine ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
İşbu mahkemenin 29/03/2016 tarih 2014/474 esas 2016/180 karar sayılı hükmün sadece sanık tarafından temyiz edilmesi nedeniyle, CMUK"un 326/son. ve CMK"nın 307/5. maddeleri gereğince sanığın kazanılmış hakkı oluştuğundan, bozma ilamına uyularak verilen 250 gün adli para cezasının takdir edilen günlük bedel üzerinden paraya çevrilmesinden sonra, ilk hükümde sanık hakkında tayin edilen 3.740 TL adli para cezasının infaz aşamasında gözetilmesine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması;
Kanuna aykırı olup, sanığın ve katılan vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün 4 numaralı bendinden sonra gelmek üzere "sanığa verilen 250 gün adli para cezasının, TCK"nın 52/2. maddesine göre sanığın ekonomik durumu ve şahsi halleri gözetilerek bir gün karşılığı takdiren 20 TL"den paraya çevrilerek 5.000 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına" ibaresinin eklenmesi, 5. ve 6. fıkraların çıkarılarak yerine "29/03/2016 tarih, 2014/474 esas 2016/180 karar sayılı hükmün sadece sanık tarafından temyiz edilmesi nedeniyle, CMUK"un 326/son. ve CMK"nın 307/5. maddeleri dikkate alınarak, sanık hakkındaki 3.740 TL adli para cezasına ilişkin mahkumiyet hükmünün infaz aşamasında gözetilmesine" cümlesinin eklenmesi ve hükümdeki diğer hususların aynen bırakılması suretiyle, eleştirilen husus dışında sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 05/10/2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.