Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2014/6914 Esas 2014/26427 Karar Sayılı İlamı

12. Ceza Dairesi
Esas No: 2014/6914
Karar No: 2014/26427
Karar Tarihi: 23.12.2014

Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2014/6914 Esas 2014/26427 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Bu mahkeme kararı, koruma tedbirleri nedeniyle tazminat talep eden davacının, kısmen haklı bulunarak 3.488,99 TL maddi ve 5.000 TL manevi tazminatın tutuklama tarihinden itibaren yasal faiziyle birlikte davalıdan alınarak verilmesine karar verildiğini belirtir. Davacı vekilinin temyiz istemi reddedilirken, davalı vekilinin temyiz itirazları da reddedilmiştir.
Bu kararda, dava dosyasındaki bilirkişi raporu göz önüne alınarak belirlenen manevi tazminat miktarının davacının sosyal ve ekonomik durumu, suçun niteliği, tutuklanma koşulları gibi objektif kriterlere uygun olmadığı vurgulanmıştır.
Kararda, 5320 sayılı Kanuna atıfta bulunularak, CMUK’un 310/1 ve 317. maddeleri açıklanmıştır. Ayrıca, davacının tazminat talebinin dayanağı olan Mersin 2. Ağır Ceza Mahkemesi tarafından verilen kararın Yargıtay tarafından onaylanarak kesinleştiği ve davacının kanunun öngördüğü süre içinde dava açtığı belirtilerek, CMK’nın 142/1 maddesine atıfta bulunulmuştur.

12. Ceza Dairesi 2014/6914 E. , 2014/26427 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Ağır ceza Mahkemesi
Dava : Koruma tedbirleri nedeniyle tazminat
Hüküm : 3.488,99 TL maddi ve 5.000 TL manevi tazminatın tutuklama tarihinden itibaren işleyecek yasal faiziyle birlikte davalıdan alınarak davacıya verilmesi

Davacının tazminat talebinin kısmen kabulüne ilişkin hüküm, davacı vekili ve davalı vekili tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Davacı vekilinin temyiz istemine ilişkin incelemede:
Davacı vekilinin yüzüne karşı 30.05.2013 tarihinde verilen hükmü CMUK’un 310/1. maddesinde öngörülen yasal bir haftalık süre geçtikten sonra 07.06.2013 tarihinde temyiz ettiğinin anlaşılması karşısında; 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 317. maddesi gereğince temyiz isteminin, isteme uygun olarak REDDİNE,
2-Davalı vekilinin temyiz itirazlarına ilişkin incelemede:
Tazminat davasının dayanağını oluşturan Mersin 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 2008/18-2011/339 Esas, Karar sayılı ceza dava dosyasının incelenmesinden; sanığın (davacının) kasten öldürme suçundan beraatine hükmedildiği, hükmün mahkum olan diğer sanıklar ve Cumhuriyet savcısı tarafından temyizi üzerine, Yargıtay 1. Ceza Dairesi tarafından 16.04.2012 tarihinde temyizin kapsamı itibarıyla davacı dışındaki sanıklar hakkındaki hükme ilişkin inceleme sonunda onanmasına karar verildiği, bu karardan sonra mahkemece "hükmün onanarak 16.04.2012 tarihinde kesinleştiğine" ilişkin 12.06.2012 tarihli şerh verildiği, bu tarihten itibaren davacının işlem tarihi itibariyle yürürlükte bulunan CMK"nın 142/1. maddesinde öngörülen süre içinde yetkili ve görevli mahkemeye davayı açtığı, dava için kanunda öngörülen yasal şartların oluştuğu anlaşılmakla tebliğnamedeki bozma düşüncesine iştirak edilmemiş, dosya içindeki 10.04.2013 tarihli ve içeriği itibarıyla davacı ve dava dosyası ile ilgisi bulunmadığı anlaşılan bilirkişi raporuna itibar edilerek eksik maddi tazminata ve manevi tazminat miktarı belirlenirken objektif bir kriter olmamakla birlikte, hükmedilecek manevi tazminatın davacının sosyal ve ekonomik durumu, üzerine atılı suçun niteliği, tutuklanmasına neden olan olayın cereyan tarzı, tutuklu kaldığı süre, tutuklama tarihi ile tazminat davasının kesinleştiği tarihe kadar ele geçecek parasal değer ve benzeri hususlar da gözetilmek suretiyle hak ve nasafet kurallarına uygun makul bir miktar olarak tayin ve tespiti gerekirken, davacı lehine bu ölçütlere uymayacak miktarda az manevi tazminata hükmolunması, temyiz edenin sıfatı itibarıyla bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan incelemeye, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, davalı vekilinin eksik incelemeye ve tazminat miktarına ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme aykırı olarak ONANMASINA, 23.12.2014 tarihinde oybirliği ile karar verildi.