Mahkemesi :İş Mahkemesi
Dava, 01.01.1998-01.01.2008 tarihleri arasındaki 3600 günlük yurtdışında ev hanımı olarak geçirilen sürenin 5510 sayılı Yasa"nın 4/1-a maddesi kapsamında borçlandırılması halinde yaşlılık aylığına hak kazanacağının tespiti istemine ilişkindir.

Mahkeme, ilâmında belirtildiği şekilde davanın reddine karar vermiştir.
Hükmün, davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hâkimi...tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kâğıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tespit edildi.
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere, hükmün dayandığı gerektirici sebeplere göre, davacı vekilinin yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddi gerekir.
2-Dosyadan; davacının 24.04.2013-23.05.2013 tarihleri arasında 5510 sayılı Yasa"nın 4/1-a maddesi kapsamında sigortalılığın olduğu, yurtdışı borçlanması ile ilgili Kurum kayıtlarına geçen herhangi bir başvurusunun olmadığı anlaşılmaktadır. Ancak Mahkemece; davacının borçlanmak istediği sürenin Yasa"nın öngördüğü anlamda "hizmet süresi" olmayıp; "ev kadını" konumunda geçen süreden oluştuğu, ev kadını konumunda geçen sürenin Türkiye"deki sigortalılık sistemi yönünden karşılığı 5510 sayılı Yasa"nın 4/I-b maddesi kapsamında değerlendirmeyi gerektirdiğinden ve bu tür bir sürenin, bağımlı çalışanlar için öngörülen 4/I-a maddesi kapsamında değerlendirilmesinin, konuya ilişkin yasal düzenlemenin özü ve sözüne uygun olamayacağı yönleri de gözetilerek davanın reddine karar verildiği anlaşılmaktadır.
Ne var ki; 3201 sayılı Yasa"nın 5. maddesine göre, davacının Türkiye’deki sigortalılığının, 5510 sayılı Yasa"nın 4/1-a maddesi kapsamında olmasına göre bu kapsamda borçlanma yapma hakkı olduğu belirgindir. Buna karşın; davalı kurum vekilin cevap dilekçesinde de belirttiği üzere, davacının Kuruma borçlanma başvurusu olmadığı, yani davacı ile Kurum arasında borçlanma hakkı veya borçlanmanın 5510 sayılı Yasa"nın 4/1-a maddesi kapsamında değerlendirilmesi ya da yaşlılık aylığı bağlanması ile ilgili bir uyuşmazlık olmadığı anlaşılmaktadır. Bu
nedenle; davacı ile Kurum arasında niza olmaması, Kurumun dava konusu talep ile ilgili bir uyuşmazlık çıkarmaması nedeni ile davanın reddine karar verilmesi gerekirken yazılı gerekçelerle davanın reddine karar verilmesi, usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
Ne var ki, bu konuların düzeltilmesi, yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, hüküm bozulmamalı, 01.10.2011 tarihinde yürürlüğe giren 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu"nun geçici 3. maddesi yollamasıyla 1086 sayılı Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu"nun 438. maddesi gereğince düzeltilerek onanmalıdır.
SONUÇ : Hükmün gerekçesinin bu kapsamda olduğu gözetilmek sureti ile gerekçenin bu şekilde DÜZELTİLEREK ONANMASINA, temyiz harcının istem hâlinde davacıya iadesine, 29.06.2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.