Mahkemesi :İş Mahkemesi
Dava Türü : Alacak


Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün, Yargıtay"ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle, temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dosya incelendi, gereği görüşüldü:
1-Dosyadaki yazılara, hükmün Dairemizce de benimsenmiş bulunan yasal ve hukuksal gerekçeleriyle dayandığı maddi delillere ve özellikle bu delillerin takdirinde bir isabetsizlik görülmemesine göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine,
2-Davacı, davalı işyerinde halkla ilişkiler sorumlusu olarak çalışırken iş akdinin işveren tarafından haksız olarak feshedildiğinden bahisle kıdem ve ihbar tazminatı ile bazı işçilik alacaklarının hüküm altına alınmasını talep etmiştir.
Davalı, davacının iş akdinin haklı nedenle sonlandırıldığını, tüm haklarının ödendiğini hiçbir alacağı olmadığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, davacının iş akdinin haklı neden olmadan işverence feshedildiği gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
İşçinin fazla çalışma ücretine hak kazanıp kazanamayacağı noktasında taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanununun 41 inci maddesine göre haftalık kırkbeş saati aşan çalışmalar fazla çalışma sayılır. Bu nedenle fazla çalışma hesabı yapılarken işçinin günlük çalışma süresi değil, haftalık çalışmanın 45 saatin üstünde olup olmadığının gözönünde tutulması gerekir.
İş sözleşmelerinde fazla çalışma ücretinin aylık ücrete dahil olduğu yönünde kurallara sınırlı olarak değer verilmelidir. Dairemiz, 270 saatle sınırlı olarak söz konusu hükümlerin geçerli olduğunu kabul etmektedir.
Günlük çalışma süresinin onbir saati aşamayacağı Kanunda emredici şekilde düzenlendiğine göre, bu süreyi aşan çalışmaların denkleştirmeye tabi tutulamayacağı, zamlı ücret ödemesi veya serbest zaman kullanımının söz konusu olacağı kabul edilmelidir.
Yine işçilerin gece çalışmaları günde yedibuçuk saati geçemez (İş Kanunu, Md. 69/3). Bu durum günlük çalışmanın, dolayısıyla fazla çalışmanın sınırını oluşturur. Gece çalışmaları yönünden, haftalık kırkbeş saat olan yasal çalışma sınırı aşılmamış olsa da günde yedibuçuk saati aşan çalışmalar için fazla çalışma ücreti ödenmelidir. Dairemizin kararları da bu yöndedir.
Fazla çalışma yönünden diğer bir yasal sınırlama da, İş Kanununun 41 inci maddesindeki, fazla çalışma süresinin toplamının bir yılda ikiyüzyetmiş saatten fazla olamayacağı şeklindeki hükümdür. Ancak bu sınırlamaya rağmen işçinin daha fazla çalıştırılması halinde, bu çalışmalarının karşılığı olan fazla mesai ücretinin de ödenmesi gerektiği açıktır. Yasadaki sınırlama esasen işçiyi korumaya yöneliktir .
Fazla çalışmanın belirlenmesinde, 4857 sayılı Yasanın 68 inci maddesi uyarınca ara dinlenme sürelerinin de dikkate alınması gerekir.
Somut olayda, hükme esas alınan bilirkişi raporunda, davacının Ocak ve Şubat aylarında 08.00-18.00 saatleri arası haftanın 5 günü- 10 saat çalıştığı, 1 saat ara dinlenmesi ve 7,5 saat günlük normal çalışmanın indirilmesi sonrasında 1.5 saat fazla çalışma yaptığı; yazın ise 08.00-19.00 saatleri arasında 11 saat çalışarak 1,5 saat ara dinlenmesi ile 7,5 saat normal çalışma indirilmesinden sonra 2 saat günlük fazla çalışma yaptığı kabulü ile hesaplama yapılmıştır. Ancak bu hesaplama tarzı hatalıdır. Davacının haftanın 5 günü çalıştığı sabittir. Günlük çalışma süresini 7,5 saat ile sınırlı olması zorunlu değildir. Çünkü fazla mesai günlük 7,5 saati aşan değil, haftalık 45 saati aşan çalışmadır. Bu nedenle davacının yazın 1,5 saat ara dinlenme ile haftanın 5 günü 9,5 saat mesai ile, kışın ise yine haftanın 5 günü 10 saat mesaide 1 saat ara dinlenme ile 9 saat çalıştığı kabul edilerek fazla çalışma yapıp yapmadığı, yapmış ise 45 saati aşan fazla çalışma süresi tespit edilerek, alacağının tespiti gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması isabetsizdir.
O halde davalı vekilinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve karar bozulmalıdır.
SONUÇ: Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı nedenlerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde davalıya iadesine,11/04/2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.