Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2020/3265 Esas 2022/200 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme



Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık müdafii ve katılanlar vekili tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK'nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre sanık müdafinin müvekkili hakkında beraat kararı verilmesi gerektiğine ilişkin, katılanlar vekilinin ise kusur durumuna, ceza miktarına ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Dosya içeriğine göre; 17/06/2015 günü saat 22.30 sıralarında sanığın sevk ve idaresindeki kamyon ile meskun mahal dışı, aydınlatmanın olmadığı, bölünmüş, iki şeritli, düz, eğimsiz ve 50 km/saat hız sınırın bulunduğu asfalt yolda seyir halindeyken, kaza mahalli olan kontrolsüz dönel kavşağa geldiğinde kendisine hitaben ''Dur'' levhasına uymayarak kavşağa giriş yapan ...'nın idaresindeki otomobile çarpması şeklinde meydana gelen ve ... ile otomobilinde yolcu olarak bulunan ...'ın öldüğü olayda; kaza tespit tutanağı ile Adli Tıp ... Trafik İhtisas Dairesi tarafından tanzim edilen 30/07/2015 tarihli raporda sanığın kavşaklara yaklaşırken hızını azaltmaması sebebiyle tali kusurlu olarak kazaya sebebiyet verdiği belirtildiği, hükme esas alınan bu raporların oluş ve dosya kapsamına uygun olduğu anlaşılmakla yapılan incelemede;
Sanık hakkında hükmedilen uzun süreli hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken TCK’nın 50/4. maddesi yönlendirmesi ile TCK’nın 50/1-a maddesi olarak gösterilmesi gerekirken TCK’nın 50/1-a maddesi olarak gösterilmesi ve hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken, adli para cezasının belirlenmesine esas alınan tam gün sayısı ve uygulama maddesi olan TCK'nın 52/3. maddesinin gösterilmemesi suretiyle CMK'nın 232/6. maddesine aykırı hareket edilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafinin ve katılanlar vekilinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu sebeplerden dolayı 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi gereğince BOZULMASINA; ancak, yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu hususun aynı Kanunun 322.maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, hükmün 3. fıkrası çıkarılarak yerine “Sanığın kişiliği, sosyal ve ekonomik durumu nazara alınarak, TCK'nın 50/4. maddesi yollamasıyla 50/1-a. maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine; TCK'nın 52/3. maddesi gereğince adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının 910 tam gün olarak belirlenmesine, TCK'nın 52/2. maddesi gereğince sanığın ekonomik ve diğer şahsi halleri göz önünde bulundurularak bir gün karşılığı adli para cezasının takdiren 20 TL hesabıyla 18.200 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına" ibaresinin eklenmesi suretiyle sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA 13/01/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.