Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2021/4896 Esas 2022/1599 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
yargılama sonunda Yargıtay denetiminden geçip kesinleşen... 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 01/07/2014 tarihli, 2014/7-2014/428 sayılı kararının CMK’nın 323/1. maddesi
gereğince onaylanmasına dair hüküm
Temyiz Edenler : Sanık ..., sanık ... müdafileri ile sanıklar , ...ve ... müdafii
Özel hayatın gizliliğini ihlal suçundan sanıkların mahkumiyetlerine ilişkin kesinleşen hükümlere yönelik yargılamanın yenilenmesi istemi üzerine yeniden yapılan yargılama sonunda verilen önceki kararın onaylanmasına dair hüküm, sanık ..., sanık ... müdafileri ile sanıklar ..., ... ve ... müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
İncelenen dosyada; ... 4. Asliye Ceza Mahkemesince yapılan yargılama sonunda sanıkların özel hayatın gizliliğini ihlal suçundan mahkumiyetlerine ilişkin 01.07.2014 tarihli, 2014/7-2014/428 sayılı kararın, sanıklar müdafii tarafından temyiz edilip, Yargıtay 12. Ceza Dairesinin 21.11.2017 tarihli, 2017/3331-2017/9118 sayılı ilamı ile düzeltilerek onanmasına karar verilerek, mahkumiyet hükümlerinin kesinleşmesinin ardından yargılamanın yenilenmesi isteminde bulunulması üzerine, aynı mahkemece duruşma açılarak, yeniden yapılan yargılama sonunda, ileri sürülen nedenler yerinde görülmediğinden, Yargıtay denetiminden geçip kesinleşen ... 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 01.07.2014 tarihli kararının CMK’nın 323/1. maddesi gereğince onaylanmasına dair 12.06.2018 tarihli hüküm kurulmuş ve temyiz kanun yoluna başvurulmakla Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının kısmen onama istemli 06.09.2021 tarihli tebliğnamesi ile dosya Dairemize gönderilmiştir.
Bölge adliye mahkemelerinin zaman itibarıyla yetkisini belirlemeye yönelik 6723 sayılı Kanunun 33. maddesi ile değiştirilen 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanunun temyiz ve karar düzeltme başlıklı 8. maddesinin 1. fıkrasında; “(1) Bölge adliye mahkemelerinin, 26.9.2004 tarihli ve 5235 sayılı Adlî Yargı İlk Derece Mahkemeleri ile Bölge Adliye Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yetkileri Hakkında Kanunun geçici 2 nci maddesi uyarınca Resmî Gazetede ilân edilecek göreve başlama tarihinden önce verilen kararlar hakkında, kesinleşinceye kadar Ceza Muhakemeleri Usulü Kanununun 322'nci maddesinin dördüncü, beşinci ve altıncı fıkraları hariç olmak üzere, 305 ilâ 326 ncı maddeleri uygulanır. (Ek cümle: 1/7/2016-6723/33 md.) Bu kararlara ilişkin dosyalar bölge adliye mahkemelerine gönderilemez. (Ek cümle: 6/12/2006-5560/29 md.).” hükmü yer almaktadır.
Maddede bölge adliye mahkemelerinin göreve başlama tarihinden önce aleyhine temyiz yoluna başvurmuş olan hükümler hakkında temyiz kanun yolunun uygulanacağı açıkça belirtilmiştir. Buna göre, bölge adliye mahkemelerinin göreve başladığı 20.07.2016 tarihinden sonra verilen hükümlerle ilgili olarak öncesinde temyiz incelemesine tabi olmamak koşuluyla öncelikle istinaf kanun yoluna başvurulabilecektir. Yargıtay Ceza Genel Kurulu ve ceza daireleri tarafından karara bağlanmış olan dava dosyaları bakımından ise hiçbir şekilde 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununda öngörülen istinaf kanun yoluna ilişkin hükümlerin uygulanması mümkün değildir. Bu dava dosyaları hakkında ilk derece mahkemelerince direnme veya yeniden hüküm kurmak suretiyle verilen kararlar hakkında 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanununca yalnızca temyiz kanun yoluna başvurulması mümkündür. Zira, daha önceden temyiz kanun yoluyla Yargıtay incelemesinden geçen hüküm ile 20.07.2016 tarihinden sonra yargılanmanın yenilenmesi yoluyla yeniden hüküm kurulsa dahi her iki hüküm aynı fiil ve faile ilişkin yargısal değerlendirmeleri içermektedir. Bir başka anlatımla hüküm tarihleri farklı olsa dahi hükümlerin konusu fiil ve fail olarak aynıdır. Yani aynı kamu davasında verilmiş farklı tarihli hükümlerdir.
Yargılamanın yenilenmesi suretiyle yeniden kurulan hüküm daha önceden verilen kesin hükmün ortadan kaldırılması sonucunu doğurmak olup, yargılamanın yenilenmesinde, yeni bir hüküm verilinceye kadar, önceki hüküm, şüpheden kesin hüküm faydalanır (in dubio pro res judicata) ilkesi gereğince varlığını ve üstünlüğünü korur. Bu nedenle Yargıtay denetiminden geçen hükme yönelik yeniden yargılanma sonucu kurulan hükmün daha güvenceli olan yüksek mahkemece incelenmesi zorunludur. Bir başka deyişle uyuşmazlığın en üst dereceli inceleme makamı olan Yargıtayın denetimine tabi tutulması, uyuşmazlığın tarafları açısından bir güvencedir. Nitekim Türkiye Cumhuriyeti Anayasasının 154/1. maddesinde de, “Yargıtay, adliye mahkemelerince verilen ve kanunun başka bir adli yargı merciine bırakmadığı karar ve hükümlerin son inceleme merciidir.” şeklindeki düzenleme ile Yargıtayın yargılama sistemindeki konumu vurgulanmıştır.
Açıklanan nedenlerle Yargıtay denetiminden geçip kesinleşen ... 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 01.07.2014 tarihli kararının CMK’nın 323/1. maddesi gereğince onaylanmasına dair aynı Mahkemenin 12.06.2018 tarihli, 2018/156-2018/499 sayılı kararına karşı, karar tarihi bölge adliye mahkemelerinin yürürlüğe girdiği 20.07.2016 tarihinden sonra olsa dahi, “istinaf” değil, “temyiz” kanun yoluna başvurulabileceği kabul edilerek, yapılan temyiz incelemesinde:
Yapılan yargılama sonunda, önceki kararın onaylanması ve aynen infazı gerektiği dosya içeriğine uygun şekilde gerekçeleri gösterilerek mahkemece kabul ve takdir kılınmış olduğundan, sanık ...’in, sanık ... müdafilerinin ve sanıklar ..., ... ve ... müdafinin zamanaşımı süresinin dolduğuna, uzlaştırma işlemi yapılması için dosyanın uzlaştırma bürosuna gönderilmesi gerektiğine, sübuta ilişkin temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün kısmen isteme uygun olarak ONANMASINA, 02.03.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.