Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2016/11150 Esas 2019/10571 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi taraflar vekillerince istenilmekle, temyiz taleplerinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı ... Belediyesinin alt işverenlerinde çöp toplama işçisi olarak çalıştığını, iş sözleşmesinin haklı neden olmaksızın işverence feshedildiğini beyanla kıdem ve ihbar tazminatı ile hafta tatili, genel tatil, fazla mesai, ücret ve yıllık ücretli izin alacaklarının tahsilini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı Belediye vekili, davacının alt işverenler işçisi olduğunu ve kendilerine husumet yöneltilmesinin hatalı olduğunu, yıllık izinlerini kullandığını, davacının taleplerinden sorumlu tutulamayacaklarını savunarak davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan deliller ve bilirkişi raporuna dayanılarak, yazılı gerekçeyle davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı taraflar vekilleri temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davacının tüm, davalıların aşağıdaki bendin kapsamı dışındaki temyiz itirazlarının reddine karar vermek gerekmiştir.
2-Taraflar arasında davacının yıllık izin ücreti alacağının hesaplanması noktasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanunu"nun 59. maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir sebeple sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır. Yıllık izin hakkının ücrete dönüşmesi için iş sözleşmesinin feshi şarttır. Bu noktada sözleşmenin sona erme şeklinin ve haklı olup olmadığının önemi bulunmamaktadır.
Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile ispatlamalıdır.
Somut olayda davacı taraf dava dilekçesinde "yıllık izinlerinin tam kullandırılmadığını" beyan etmiş, mahkemece hükme esas alınan raporda davacının 21 gün izin kullandığı kabul edilerek hesaplama yapılmıştır. Davacı öncesinde Mahkemenin 2010/239 esas 2013/222 karar sayılı dosyası ile işçilik alacaklarına dair dava açmış bu davada kıdem ve ihbar tazminatı ile yıllık izin alacakları yönünden; davacının iş sözleşmesinin feshedilmeyip yeni alt işverende çalışmaya devam ettiği gerekçesiyle bu talepleri reddedilmiştir. Dosyada alınan bilirkişi raporunda davacının imzasını taşıyan yıllık izin talep formlarına göre davacının 02.10.2008-15.10.2008 döneminde 10 iş günü, 01.07.2009-14.07.2009 döneminde 12 iş günü olmak üzere 22 iş günü yıllık ücretli izin kullandığı tespit edilmiştir. Eldeki dosyada ise imzalı izin talep formlarından davacının 26.03.2012 tarihinden itibaren 7 gün, 01.11.2013 tarihinden itibaren 14 gün yıllık izin olmak üzere 21 gün izin kullandığı kabul edilmiştir. 17.03.2014 tarihli dekontta 4 günlük yıllık izin ücreti ödemesi (114,74 TL ödendiği) yapıldığı halde bu miktar da hesaplamaya dahil edilmemiştir. Davacı toplamda 47 gün izin kullanmış olup bakiye 43 gün yıllık izin hakkı bulunmaktadır.
Mahkemece, tüm deliller birlikte değerlendirilip, sonucuna göre karar verilmesi gerekirken, eksik inceleme ile yazılı şekilde karar verilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan sebepten BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgililere iadesine, 14.05.2019 gününde oybirliği ile karar verildi.