Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2020/3845 Esas 2022/2502 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme
Hüküm : TCK’nın 85/2, 62, 50/4, 52, 52/4, 63. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık müdafii ve katılanlar vekilleri tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya içeriğine göre, olay günü, gündüz vakti, saat 13.00 sıralarında, açık havada, azami hız limitinin belirtilmediği meskun mahalde, sanığın sevk ve idaresindeki otobüs ile bölünmüş tek yönlü karayolunda sağ şeritte seyir halindeyken ışık kontrollü dönel kavşak mahalline geldiğinde, bölünmüş yolun karşı istikametinden gelip dönel kavşaktan sola dönerek önüne çıkan sürücü ...’un sevk ve idaresindeki otomobilin sağ yan kısımlarına çarpması sonucu ... ile otomobilde yolcu olan ...’un öldüğü, kaza sırasında sanığın idaresindeki otobüste ön koltuklarda yolcu olan tanıklar ... ile ...’ün otobüsün kavşağa yeşil ışıkta girdiğini beyan ettikleri, keşif neticesinde düzenlenen 02.03.2015 tarihli bilirkişi raporunda, sanığın kavşağa yaklaşırken hızını azaltmaması nedeniyle 2/8 oranda kusurlu olduğu, ölenin kırmızı ışık kuralına uymaması ve geçiş hakkı olan araçlara ilk geçiş hakkını vermemesi nedeniyle 6/8 oranında kusurlu olduğunun belirtildiği, 08.04.2015 tarihli Ankara Trafik İhtisas Dairesi Başkanlığı raporunda, sanığın, kavşağa yaklaşırken hızını azaltmaması nedeniyle tali kusurlu, ölen sürücünün ise ışık ihlali yaparak kavşağa girmesi nedeniyle asli kusurlu olduğunun belirlendiği olayda,
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin beraat kararı verilmesi gerektiğine, sanığın kusursuz olduğuna, erteleme ve hükmün açıklanmasının geri bırakılması hükümlerinin uygulanmamasına yönelik, katılanlar vekillerinin, ceza miktarına, hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesinin hukuka aykırı olduğuna ilişkin sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1- Sanık hakkında hükmedilen uzun süreli hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken uygulanan Kanun maddesinin (50/1-a) gösterilmemesi suretiyle CMK'nın 232/6. maddesine aykırı hareket edilmesi,
2- Sanık hakkında hükmedilen hapis cezasının adli para cezasına çevrilmesine karar verilirken adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının gösterilmemesi suretiyle TCK'nın 52/3. maddesine aykırı hareket edilmesi,
Kanuna aykırı olup, sanık müdafinin ve katılanlar vekilinin temyiz itirazları bu sebeple yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün beşinci paragrafı çıkarılarak yerine “Sanığa verilen 1 yıl 8 ay hapis cezasının sanığın kişiliği, sosyal ve ekonomik durumu ve suçun işlenmesindeki özellikler nazara alınarak TCK'nın 50/4 maddesi atfıyla 50/1-a maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine; TCK'nın 52/3. maddesi gereğince adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının 605 tam gün olarak belirlenmesine; TCK'nın 52/2. maddesi gereğince bir gün karşılığı adli para cezasının takdiren 20 TL olarak hesabıyla 12.100 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına” ibaresinin eklenmesi suretiyle sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 30.03.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.