Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2021/6605 Esas 2022/2490 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 89/1, 89/2-b, 62/1, 52/2-4, 53/6. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
5271 sayılı CMK'nın 17/10/2019 tarihli ve 7188 sayılı Kanunun 24. maddesi yeniden düzenlenmiş olan “Basit Yargılama Usulü” başlıklı 251. maddenin 1. fıkrasında yer alan “Asliye Ceza Mahkemesince iddianamenin kabulünden sonra adli para cezasını ve/veya üst sınırı 2 yıl veya daha az süreli hapis cezasını gerektiren suçlarda basit yargılama usulünün uygulanmasına karar verilebilir." şeklindeki düzenlemeye göre basit yargılama usulünün uygulanıp uygulanmama takdirinin mahkemeye bırakıldığı, bozma ilamına uyularak yapılan yargılamada, genel hükümlere göre yargılama yapılmasına karar verildiği anlaşılmakla yapılan incelemede;
''23/03/2014'' olan suç tarihinin iddianamede ve gerekçeli karar başlığında ''13/03/2014'' şeklinde yazılması, mahallinde düzeltilmesi mümkün görülmekle bozma nedeni yapılmamıştır.
23.03.2014 günü, sanık sürücünün sevk ve idaresindeki özel amaçlı kurtarıcı araç ile gündüz vakti, meskun mahalde, iki yönlü sokakta seyir halindeyken geldiği üç yönlü T kavşakta tedbirsizce sola dönüş yapmak istediği sırada solundan aynı istikamete seyir halinde olan olan katılan ...'nın sevk ve idaresindeki motosikletle çarpışması sonucu katılan sürücünün hayat fonksiyonlarını Orta ( 3 ) derecede etkileyecek nitelikte kemik kırığı oluşacak şekilde yaralandığı olayda, sanığın asli kusurlu olduğunun kabulü ile mahkumiyet kararı verilmesi bakımından mahkemenin takdirinde isabetsizlik görülmemiştir.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin çelişkili tanık beyanları giderilmeden rapor alındığına, eksik araştırma ile rapor rapor düzenlendiğine, sanığın sinyal verdiğine, beraat kararı verilmesi gerektiğine yönelik temyiz itirazlarının reddine, ancak;
5237 sayılı TCK'nın 53/6. maddesinde, belli bir meslek veya sanatın ya da trafik düzeninin gerektirdiği dikkat ve özen yükümlülüğüne aykırılık dolayısıyla işlenen taksirli suçtan mahkumiyet hâlinde, üç aydan az ve üç yıldan fazla olmamak üzere, bu meslek veya sanatın icrasının yasaklanmasına ya da sürücü belgesinin geri alınmasına karar verilebileceği düzenlendiği; sanığın sürücü belgesi bilgilerinin incelendiğinde, aynı belge numarası adı altında A2, E ve F sınıfı sürücü belgesinin bulunduğu, sanık hakkında bu madde hükümlerinin uygulanmasına karar verilirken, yargılamaya konu kazayı idaresindeki kurtarıcı ile yaptığı ve bu nedenle sanığın somut olaya konu taksirle yaralama suçu sebebiyle A2 ve F sınıfı sürücü belgesinin geri alınamayacağı gözetilmeden, ilgili madde hükmünün amacına aykırı şekilde geri alınmasına karar verilmesi;
Kanuna aykırı olup,sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi gereğince BOZULMASINA; ancak, yeniden yargılama gerektirmeyen bu hususlarda aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden; hükmün TCK'nın 53/6. maddesinin uygulanmasına ilişkin yedinci paragrafında yer alan “A2-E-A sınıfı” ibaresinin “E sınıfı” şeklinde değiştirilmesi suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA; 30.03.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.